بررسی توزیع فضایی و مدل تلفات انسانی در بافت فرسوده منطقه 12 شهر تهران بر اساس شاخص‌های کالبدی بازآفرینی پایدار شهری

مقدمه: بخش عمده‌ای از بافت‌های فرسوده شامل هسته اولیه و اصلی شهر می‌باشند که در گذر زمان نتوانسته‌اند تطابق لازم را با رشد شتاب‌زده مدرنیسم پیدا کنند. دراین‌بین، یکی از پرچالش‌ترین مباحث مطرح در چند دهه اخیر، موضوع مدیریت بازآفرینی و حل چالش بافت‌های فرسوده و ناکارآمد شهری است. روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، توسعه‌ای کاربردی و ازلحاظ روش‌شناسی، توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای و بررسی‌های میدانی است. دراین‌بین، ابتدا برای بررسی وضعیت بافت فرسوده و دستیابی به اهداف پژوهش، شاخص‌های کالبدی اسکلت ساختمان، جنس مصالح، تعداد طبقات، دانه‌بندی، قدمت ساختمان، نفوذپذیری و کیفیت ابنیه استخراج شد. در ادامه، برای کشف روند الگو جهت اثرگذاری شاخص‌های منتخب بر بازآفرینی در بافت فرسوده از ابزار رگرسیون فضایی جغرافیایی (gwr) و همچنین برای وزن‎دهی به شاخص‌های موردمطالعه و داده‌های فضایی از روش خودهمبستگی فضایی، ابزار generate spatial weights matrix موجود در نرم‌افزار arcgis استفاده شد و نیز برای بررسی مدل تلفات انسانی و توزیع فضایی تلفات در بافت فرسوده منطقه 12 از روش‌های (نوروزی، ملویل و سلمونز) استفاده شده است. یافته‌ها: در تعیین طبقه‌بندی شاخص‌های بازآفرینی در بافت فرسوده بیشترین ضریب را در بین عوامل تاثیرگذار در بازآفرینی شاخص‌های اسکلت ساختمان و تعداد طبقات با ضریب 0.96 و 0.94 دارند و کمترین ضریب مربوط به شاخص تعداد واحد با ضریب 0.71 است.  نتیجه‌گیری: همچنین نتایج بررسی مدل تلفات انسانی نشان داد که بیشترین وضعیت تلفات با تعداد 106584 نفر با ضریب m4d در وضعیت تلفات بلافاصله پس از فروریختن قرار دارند.