مقایسه اثربخشی درمان گروهی بین ‌فردی روان ‌پویشی و هیجان‌ محور بر سبک دلبستگی نوجوانان دختر

هدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی مداخله‌ گروهی بین‌فردی روان‌پویشی در مقایسه با هیجان‌محور بر سبک دلبستگی ناایمن دختران نوجوان بود. روش: روش پژوهش ­آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری و جامعه آماری 27641 نوجوان دختر 17-15 ساله در 82 مدرسه متوسطه دوم شهر شیراز در سال تحصیلی 96-1395 بود. به‌روش نمونه گیری تصادفی خوشه‌ای، نواحی 1 و 3 آموزش و پرورش انتخاب و از میان دبیرستان های نواحی مذکور، 7 دبیرستان به نام توحید، نجابت، گراشی، الگونه، یاس، الزهرا و سروش انتخاب شد. سپس 45 نوجوان که بر اساس مقیاس سبک‌های دلبستگی کولینز و رید 1994 دارای بیش‌ترین نمره در سبک دلبستگی ناایمن اجتنابی یا دوسوگرا بودند، متمایز شدند و بر اساس ملاک‌های پژوهش، به‌تصادف در سه گروه قرار گرفتند. درمان بین‌فردی روان‌پویشی گروهی تسکا، میکائیل و هویت (2005) طی 16 جلسه 90 دقیقه‌ای، و درمان هیجان‌محور گروهی رابینسون، مککاگ و ویسل (2014) طی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای، هفته‌ای یک‌بار، در مورد گروه‌های آزمایشی اجرا شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله بر دلبستگی اجتنابی (p=0/001, f=69/86) و دوسوگرا (p=0/001, f=52/31) اثر دارند، و تفاوت معنی‌داری میان اثربخشی آن‌ها مشاهده نمی‌شود. این اثربخشی در مرحله پیگیری 3 ماهه پایدار، اما تاثیر مداخله روان‌پویشی بر دلبستگی اجتنابی پایدارتر بود. نتیجه‌گیری: از آن‌جایی‌که درمان بین‌فردی روان‌پویشی با تاثیر بر الگوهای معیوب ارتباطی و درمان هیجان‌محور از طریق تنظیم الگوی پردازش هیجانی، عملکرد بین‌فردی را ارتقاء می‌دهند، می‌توان از آن‌ها به‌عنوان روش‌های مداخله‌ای موثر برای حل مشکلات ناشی از دلبستگی ناایمن در نوجوانان دختر استفاده کرد.