رابطه بین باورها و اسنادهای رابطه‌ای با شادکامی زناشویی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه باورها و اسنادهای رابطه‌ای با شادکامی زناشویی بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل زن‌ها و مردهای متاهل شهر تهران در سال 1395 بود که کم‌تر از 5 سال از زندگی زناشویی آن می‌گذشت. بر اساس جدول کرجسیمورگان 1970، تعداد نمونه 384 نفر برآورد شد و به روش نمونه‌گیری در دسترس از مکان‌هایی چون دانشگاه‌ شهید بهشتی، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران، فرهنگ‌سرای خانواده، بوستان گفتگو، بوستان نهج‌البلاغه و پارک بعثت انتخاب شد. ابزار پژوهش مقیاس شادکامی زناشویی آزرین، ناستر و جونز (1973)، سیاهه باورهای رابطه‌ای ایدلسون و اپشتاین (1982) و پرسشنامه اسناد رابطه‌ای فینچام و برادبری (1992) بود. پس از کنار گذاشتن 69 پرسشنامه مخدوش،  داده‌های 315 نفر به‌روش رگرسیون گام به گام تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از رابطه‌ منفی بین باورها و اسنادهای رابطه‌ای با شادکامی زناشویی بود. از میان خرده‌مقیاس‌های باورهای رابطه‌ای، خرده‌مقیاس مخرب بودن مخالفت سهم بیش‌تری در پیش‌بینی شادکامی زناشویی داشت (42/0=β= 01/0(p و از میان خرده‌مقیاس‌های اسنادهای رابطه‌ای، خرده‌مقیاس جایگاه پیش‌بینی‌کننده قوی‌تری برای شادکامی زناشویی بود (41/0=β= 01/0(p. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت هرقدر باورهای رابطه‌ای زوجین منطقی‌تر و اسنادهای رابطه‌ای آن‌ها خوش‌بینانه‌تر باشد، شادکامی زناشویی بیشتری را تجربه خواهند کرد. از سوی دیگر از آنجا که شادکامی نقش مهمی را در پایداری زندگی زناشویی ایفا می کند؛ بنابراین پیشنهاد می‌شود رواندرمانگران و مشاوران با آموزش و اصلاح باورها و اسنادهای رابطه‌ای زوج ها، شادکامی آن ها را در زندگی زناشویی افزایش دهند.