اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر سازگاری و خودکارامدی دانش‌آموزان دختر دبیرستانی

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر سازگاری و خودکارامدی دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه تجربی با گروه آزمایش، گروه گواه و طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری 24383 دانش‌آموز مقطع متوسطه ناحیه 2 آموزش‌ و پرورش شهر اصفهان در سال تحصیلی 95-94 بود که در ابتدا به‌صورت خوشه‌ای دبیرستان‌های آزادی، شهید واقفی1 و کتیبه و سپس از هر دبیرستان‌ 4 کلاس و از بین آن‌ها نمونه‌ای به‌تعداد 40 نفر به‌صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه کاربندی شد. افراد گروه آزمایش، 8 جلسه آموزش مهارت‌های اجتماعی برگرفته از کتاب صدری دمیرچی و اسماعیلی قاضی‌ولوئی (1389) و کتاب هارجی، ساندرز و دیکسون (1390) را هر جلسه 90 دقیقه هفته ای 2 بار به‌صورت گروهی دریافت کردند. هر دو گروه قبل و پایان آموزش و نیز پس از گذشت 2 ماه در مرحله پیگیری، به مقیاس سازگاری دانش‌آموزان سینها و سینگ (1380) و خودکارامدی عمومی شرر، مادوکس، مرکاندنت، پرنتیسدان، جاکوبز و روگرز (1982) پاسخ دادند. برای تحلیل داده‌ها از روش‌ تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد آموزش مهارت‌های اجتماعی در بر سازگاری ( f=12.55، 001/0=p) اثر داشته و میزان خودکارامدی را نیز به‌طورمعناداری افزایش داده ( f=6.26، 01/0=p)؛ و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار مانده است. نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه‌ گرفت که آموزش مهارت‌های اجتماعی روشی موثر برای ارتقاء سازگاری و خودکارامدی نوجوانان دختر است.