اثربخشی آموزش هوش اخلاقی به‌شیوه قصه‌گویی بر بهبود حالت‌های خُلقی و رفتارهای یادگیری دانش‌آموزان دختر دوره ابتدایی

هدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی آموزش هوش اخلاقی به‌شیوه قصه‌گویی بر حالت‌های خُلقی و رفتارهای یادگیری دانش‌آموزان دختر پایه دوم ابتدایی بود. روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری و جامعه آماری کلیه دانش‌آموزان دختر پایه دوم ابتدایی شهرستان اردکان در سال تحصیلی 1395-1394به تعداد 670 نفر بود. از میان آن ها 32 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس از سه مدرسه ابتدایی پانزده خرداد، مادر و وکیلی انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شد. گروه آزمایش در 12 جلسه 90 دقیقه‌ای در هفته دو بار تحت آموزش برنامه هوش اخلاقی بوربا (2005) و فرانک (2014) قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از نسخه معلم پرسشنامه‌های خُلق و خوی اجتماعی باس و پلومین (1984) و رفتارهای یادگیری مک‌درموت، گرین، فرانسیس و استات (1999) جمع‌آوری و با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد همه ابعاد حالت‌های خُلقی دانش‌آموزان گروه آزمایش شامل بعد هیجانی (677/6=f، 005/0=p)، فعالیت (074/19=f، 001/0=p)، اجتماع‌پذیری (517/3=f، 046/0=p) و کم‌رویی (643/5=f، 009/0=p) و رفتارهای یادگیری آن‌ها (759/3=f، 041/0=p) بعد از اجرای آزمایش به‌طور معنی‌داری بهتر از دانش‌آموزان گروه گواه شده و این بهبود در مرحله پیگیری نیز پایدار مانده است. نتیجه‌گیری: آموزش هوش اخلاقی با ارتقاء روابط بین فردی، اجتماع پذیری و فعالیت دانش‌آموزان، موجب بهبود در حالت‌های خُلقی و رفتارهای یادگیری آن‌ها می‌شود.