اثربخشی درمان خاطره‌پردازی مثبت‌نگر بر خوش‌بینی زنان سالمند

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی درمان خاطره‌پردازی مثبت‌نگر بر افزایش خوش‌بینی سالمندان بود. روش: روش پژوهش شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون، گروه گواه و پیگیری و جامعه آماری 82 زن سالمند ساکن خانه سالمندان مهربان شهر تهران بود که 27 نفر آن‌ها شرایط ورود به پژوهش را داشتند که در نهایت از میان آن‌ها به‌صورت در دسترس 10 زن به‌عنوان گروه آزمایشی و 11 زن به‌عنوان گروه گواه انتخاب شد. ابزار پژوهش آزمون جهت‌گیری زندگی شیبر و کارور (1985)، آزمون معاینه مختصر وضعیت‌شناختی فولستاین و می‌هاق 1975 و برنامه درمانی خاطره‌پردازی مثبت‌نگر وسترهوف، بوهلمیجر و وبستر (2010) بود که به‌مدت هشت جلسه یک ساعته هفته‌ای دو جلسه در مورد گروه آزمایش اجرا و داده‌ها با روش آماری تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد درمان خاطره‌پردازی مثبت‌نگر خوش‌بینی رنان سالمند را افزایش داده (4/3 = f، 044/0 > p) و این افزایش در مرحله پیگیری پایدار مانده و نمره‌های خوش‌بینی در مرحله پس‌آزمون در مقایسه با مرحله پیگیری تفاوت معنی‌دار نکرده است (09/2 = f، 68/0 > p). نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش می‌توان بر ضرورت کاربرد درمان خاطره‌پردازی مثبت‌نگر در جهت افزایش احساسات مثبت و خوش‌بینی در سالمندان تاکید کرد.