اثربخشی مداخله روان‌شناسی وحدت مدار بر تنیدگی و رابطه مادر-کودک مادران کودکان درخودمانده

چکیدههدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی آموزش مفاهیم روان‌شناسی وحدت مدار بر تنیدگی و رابطه مادر-کودک مادران کودکان درخودمانده بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، گروه گواه و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری 35 مادر دارای کودک درخودمانده مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی- توانبخشی کودکان درخودمانده به آرا شهر تهران در سال 1393 بود. 16 نفر داوطلب از میان آن ها انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شد. گروه آزمایش در 8 جلسه مداخله روان‌شناسی وحدت مدار هفته ای یک بار به‌مدت120 دقیقه شرکت و 8 جلسه تمرین در منزل را تجربه کردند و گروه گواه در فهرست انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه تنیدگی ادراک شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983) و مقیاس ارزیابی رابطه مادر-کودک راس 1961 بود. یافته ها: نتایج اثرمندی مداخله روان‌شناختی وحدت مدار را در کاهش تنیدگی و بهبود رابطه مادر- کودک گروه آزمایش و نیز پایداری آن را در پیگیری دو ماهه تایید کرد. نتیجه گیری: از آن‌جا که مداخله روان‌شناسی وحدت مدار با ایحاد وحدت در تجارب زندگی و شناخت درباره ارتباط معنادار بین وقایع زندگی و پذیرش مثبت مشکل، منجر به کاهش تنیدگی و بهبود رابطه مادران با کودکان درخودمانده می شود، می توان آن را روش مفید و موثری برای کاهش تنیدگی و بهبود رابطه مادران با کودکان دارای نیازهای ویژه تلقی کرد.