اثربخشی آموزش رویکرد ارتباطی ویرجینیا ستیر بر رابطه والد-فرزندی دختران نوجوان

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی آموزش های مبتنی بر رویکرد ارتباطی ستیر بر بهبود رابطه والد- فرزندی دختران نوجوان بود. روش: روش مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، گروه گواه و پیگیری و جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر مقطع راهنمایی منطقه 19 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 88-87 به تعداد1850 نفر بود. با روش چندمرحله ای از میان آن ها 30 نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و پس از همتاسازی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگرین شدند و در مراحل پیش آزمون و پس آزمون و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به مقیاس تاکتیک های تعارض اشتراس (1996) پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه دو ساعته در جلسات آموزش رویکرد ارتباطی ستیر 2 بار در هفته شرکت کردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کو واریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد اجرای جلسات به طور معنی داری توانسته است پرخاشگری کلامی و پرخاشگری جسمانی گروه آزمایش را کاهش، و توانایی استفاده از مهارت استدلال آن ها افزایش دهد. این نتایج پس از پیگیری یک ماهه نیز تایید شد. نتیجه گیری: رویکرد ارتباطی ستیر با افزایش مهارت های ارتباطی و کاهش پرخاشگری دختران نوجوان می تواند رابطه والد- فرزندی آنها را بهبود بخشد. بنابراین می توان آن را روش موثری برای بهبود روابط والد- فرزندی دانست.