اثربخشی آموزش حل مساله بر کیفیت زندگی مادران کودکان درخودمانده

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثر بخشی آموزش حل مساله بر کیفیت زندگی مادران کودکان درخودمانده بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پیگیری بود. آزمودنی ها شامل 30 مادر دارای کودک درخودمانده بود که به طور تصادفی از میان 280 مادر مراجعه کننده به مرکز تخصصی اوتیسم فرزندان آفتاب واقع در شهر قدس استان تهران در سال 1392 انتخاب، و در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شد. گروه آزمایش 6 جلسه آموزش حل مساله 120 دقیقه ای را هفته ای یک بار دریافت کرد. در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. ابزار مورد استفاده نسخه کوتاه پرسش نامه 36 سوالی کیفیت زندگی وایر و شربورن (1992) بود که در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اجرا و جهت تحلیل داده ها از روش کوواریانش و اندازه گیری های مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت حل مساله بر بهبود کیفیت زندگی گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در تمامی ابعاد موثر بوده است. هم چنین پیگیری پس از 2 ماه نیز این نتایج را تایید کرد. نتیجه گیری: می توان آموزش حل مساله را به عنوان ابزاری حمایتی و موثر جهت ارتقا کیفیت زندگی خانوادگی به شمار آورد، و از آن به ویژه برای مادران دارای کودک درخودمانده که نقش مهمی در جو عاطفی خانواده دارند سود جست.