اثربخشی آموزش رواننمایشگری بر مهارتهای ارتباطی و پرخاشگری دختران پرخاشگر

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی آموزش رواننمایشگری بر مهارتهای ارتباطی و پرخاشگری دختران پرخاشگر بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با پیشآزمون، پسآزمون با گروه گواه و پیگیری 1 ماهه و جامعه آماری کلیه دانشآموزان دختر مقطع راهنمایی منطقه 13 شهر تهران به تعداد 1950 دانش آموز در سال تحصیلی 92-91 بود که از میان آن ها 30 نفر به روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای انتخاب و پس از همتاسازی به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش جایگرین شد. آزمودنیها پرسش نامه پرخاشگری زاهدی فر (1379) جهت غربالگری و پرسش نامه مهارت های ارتباطی عطارها (1386) را تکمیل کردند و از آزمون تحلیل اندازههای مکرر برای تحلیل دادهها استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش رواننمایشگری، مهارتهای ارتباطی دختران پرخاشگر را افزایش و میزان پرخاشگری آن ها را کاهش داده است و نسبت به گروه گواه در پیگیری تفاوت معنی دار در دو متغیر وابسته مشاهده شد. نتیجهگیری: از آن جا که رویکرد رواننمایشگری مهارتهای ارتباطی را افزایش و پرخاشگری را کاهش میدهد لذا استفاده از آن به-عنوان روش موثر درمانی پیشنهاد میشود.