شاخص های صرفی- نحوی در کودکان دچار نشانگان داون و بهنجار

چکیده هدف پژوهش تعیین نحوه اکتساب شاخص های صرفی-نحوی در کودکان دچار نشانگان داون و بهنجار بود. روش: روش مطالعه از نوع پس رویدادی و جامعه آماری کودکان و نوجوانان دچار نشانگان داون حدود 2000 نفر و کودکان بهنجار حدود 450000 نفر بود. از میان آن ها، افرادی که واجد ملاک های ورود در هر دو گروه بودند به عنوان نمونه انتخاب و 43 کودک دچار نشانگان داون 10 تا 20 ساله و 40 کودک طبیعی 8 تا 12 ساله همتاسازی شد. از هر دو گروه، نمونه گفتار با استفاده از کتاب قصه های تصویری جلد 1 و جلد 2 آشتیانی (1374) گرفته شد. یافته ها: داده‌ها نشان داد که کودکان دچار نشانگان داون در شاخص های کل کلمه ها، حروف و میانگین طول گفته، متفاوت از گروه گواه هستند، اما این تفاوت در اسامی و افعال معنادار نبود. در زیر طبقه ها به طور کلی عملکرد گروه عادی بهتر از گروه دچار نشانگان داون بود. نتیجه گیری: الگوی نقص در افراد دچار نشانگان داون یک الگوی تاخیر رشدی نیست و لذا در درمان اختلال های زبان‌شناختی گروه دچار نشانگان داون باید از روش درمانی مبتنی بر جداسازی هر حوزه زبان شناختی استفاده کرد که متفاوت از درمان افرادی است که تنها دچار تاخیر رشد زبان شناختی هستند