نسخۀ ایرانی مقیاس تجدیدنظرشدۀ دلبستگی بزرگسال: روایی و پایایی در جمعیت عمومی

هدف: مقیاس تجدیدنظرشدۀ دلبستگی بزرگسال، سنجۀ خودگزارش‌دهی شناخته‌شده‌ای برای اهداف پژوهشی است. ساختار سه‌عاملی این مقیاس، علی‌رغم فقدان شواهدی که از ویژگی‌های روان‌سنجی آن حمایت کنند، سال‌ها در جمعیت‌های ایرانی به کار گرفته شده است. مطالعۀ حاضر هدف در بررسی ساختار عاملی، روایی همگرا و پایایی مقیاس تجدیدنظرشدۀ دلبستگی بزرگسال در بزرگسالان جامعۀ ایرانی داشت. روش: نمونه‌ای متشکل از 605 شرکت‌کننده (354 زن، 251 مرد)، به‌طور تصادفی و با هدف تحلیل عاملی به دو نمونۀ مجزا (n1 = 303, n2 = 302) تقسیم شدند. علاوه بر مقیاس تجدیدنظرشدۀ دلبستگی بزرگسال، سنجه‌هایی از ذهنی‌سازی، بدتنظیمی هیجان و اختلال شخصیت مرزی اجرا شدند. تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی برای ارزیابی ساختارهای عاملی پیشنهادشده در نسخۀ اصلی به کار گرفته شدند. یافته‌ها: در مجموع، تحلیل عاملی حاکی از آن بود که ساختار دوعاملی (اضطراب و اجتناب) برازش بهتری با داده‌ها دارد. به‌دلیل بار عاملی ضعیف، شش گویه حذف شدند و در نتیجه مقیاسی 12 ‌گویه‌ای به دست آمد. مضاف بر این، اضطراب و اجتناب با ابزارهای مرتبط با دلبستگی همبستگی معنا‌داری نشان دادند (p<0.001) و همسانی درونی‌شان نیز قابل قبول بود (به‌ترتیب α برابر با 0.83 و 0.76). نتیجه‌گیری: یافته‌های ما با بنیان‌های نظری پیشین همخوان بود و از نسخۀ ایرانی مقیاس تجدیدنظرشدۀ دلبستگی بزرگسال برای استفاده در جمعیت عمومی حمایت کرد.

iranian adaptation of the revised adult attachment scale: validity and reliability in the general population

aim: the revised adult attachment scale (raas) is a well-established self-report measure for research purposes. its three-factor structure has been employed in iranian populations for years, despite the lack of evidence to support its psychometric properties. the current study aimed to assess the factor structure, convergent validity, and reliability of raas in iranian community adults. method: a sample of 605 participants (354 females, 251 males) was randomly divided into two samples (n1 = 303, n2 = 302) for factor analytic purposes. along with raas, measures of mentalizing capacity, emotion dysregulation and borderline personality disorder were administered. exploratory and confirmatory factor analyses were applied to evaluate the factor structures proposed for its original version. results: overall, factor analyses suggested the two-factor structure (i.e., anxiety and avoidance) to be the better fit for the data. due to weak factor loading, six items were removed, resulting in a 12-item scale. furthermore, anxiety and avoidance demonstrated significant correlations with attachment-related instruments (p<.001) and their internal consistencies were also acceptable (α = .83 and .76, respectively). conclusion: our findings were congruent with previous theoretical underpinnings and provided support for the iranian adaptation of raas in the general population.