اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی در مقایسه با واقعیت درمانی بر انتظارات از ازدواج در دختران مجرد مانده

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی طرحواره‌ها درمانی هیجانی و مقایسه آن با واقعیت درمانی بر انتظار از ازدواج در دختران مجرد مانده بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس‌آزمون، پیگیری دو ماهه و جامعه آماری 53 دختر مجرد 35 تا 40 ساله شهر تهران از سه مرکز مشاوره در سال 1397 بود. از بین داوطلبان پس از غربالگری با پرسشنامه انتظار از ازدواج جونز و نلسون (1996)، 45 دختر انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی 1 طرحواره‌های هیجانی، گروه آزمایشی 2 واقعیت درمانی و گروه گواه و در هر گروه 15 دختر جایگزین شد. برای گروه آزمایشی 1 از بسته درمانی لیهی  (2016) به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای و یکبار در هفته و برای گروه آزمایشی 2 از بسته درمانی دوبا، گراهام، بریتزمن و میناترا (2009) در سه مرحله و در 6 جلسه‌ 60 دقیقه‌ای یکبار در هفته استفاده و داده‌ها با استفاده از طرح تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج در سطح معناداری 0.05>p، حاکی از تاثیر مداخله طرحواره هیجانی بر انتظار بدبینانه (18.03=p)،  انتظار آرمان گرایانه (19.52= f) و انتظار واقع گرایانه از ازدواج (6.6=f) و مداخله واقعیت درمانی بر انتظار بدبینانه (25.81=f)، انتظار آرمان‌گرایانه (16.49=f) و انتظار واقع‌گرایانه از ازدواج (5.65 =f) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری در هر دو مداخله بود. نتایج نشان داد که میزان اثربخشی دو شیوه درمان تفاوت معناداری با یکدیگر ندارد (0.11=p). نتیجه‌گیری: از آنجا که هر دو مداخله منجر به کاهش نگرش‌ و تصویر آرمان ناکارآمد از انتظارات بدبینانه از ازدواج دختران مجرد می شود؛ بنابراین بهترین ابزار کمک کننده جهت شناسایی موقعیت برانگیزاننده طرحواره و شرایط اینجا و اکنون است و زمینه تغییر در فرد و به تبع آن در حوزه ازدواج را فراهم می‌کند

Effectiveness of Emotional Schemata Therapy in comparisonwith Reality Therapy on marriage expectationsin single girls

Aim: The aim was to determine effectiveness of Emotional Schemata Therapy (EST) in comparison with Reality Therapy (RT) on marriage expectations in single girls. Method: Method was quasiexperimental with pretest, posttest and a twomonth followup. Statistical population included 53 single girls aged 3540 years from three consulting centers of Tehran, in 2018. Tool was Jones and Nelson Marriage Expectation Scale (1996). 45 girls were selected among the volunteers whom were screened and randomly assigned into experimental group I for EST, experimental group II for RT, and control group (15 each). The Leahy Treatment Package (2016) was used for experimental group I for eight 90minute sessions, once a week. For experimental group II, Duba, Graham, Britzmann, and Minatra Treatment Package (2009) was used in three stages and in six 60minute sessions, once a week. The data were analyzed using mixed variance of analysis. Results: The results of EST indicated these effects at the significance level of P< 0.05; on pessimistic expectation (F = 18.03), idealistic expectation (F = 19.52), and realistic expectation of marriage (F = 6.6). The effects of RT were; on pessimistic expectation (F = 25.81), idealistic expectation (F = 16.49), and realistic expectation (F = 5.56). The effects were stable at the followup stage in both of the groups. The results also showed that the efficacy of the two therapeutic methods was not significantly different (P = 0.11). Conclusion: Both of the interventions have led to reductions in pessimistic attitudes and dysfunctional ideal images of marriage expectations in single girls. Thus, these interventions provide the best tool to help the individual to identify a schematriggering situation and the conditions of “Here and Now”. In other words, they are catalysts for individual’s change in the field of marriage.