اثربخشى زوج‌درمانی هیجان مدار در مقایسه با رویکرد واقعیت‌درمانى بر انعطاف پذیری کنشى و تحمل پریشانى زوج‌ها

هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسۀ اثربخشی زوج‌درمانی هیجان مدار و زوج‌درمانی واقعیت درمانى بر انعطاف‌پذیری کنشى و تحمل پریشانى بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه و جامعۀ آماری زوج‌های مراجعه کننده به مراکز مشاورۀ آوای درون، رهنما، و بیمارستان مهر شهر تهران در سال 1397 بود که 60 زوج داوطلب به پرسشنامۀ‌ انعطاف‌پذیری کنشی کونور و دیویدسون (2003) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) پاسخ دادند و پس از غربالگری 45 زوج انتخاب به صورت تصادفی در گروه آزمایشی هیجان مدار، گروه آزمایشی واقعیت درمانی، و گروه گواه (در هر گروه 15 زوج) جایگزین شدند. هر دو گروه آزمایش به مدت هشت جلسۀ 90 دقیقه‌ای تحت مداخله هیجان مدار جانسون  (2012) و واقعیت درمانی گلاسر (1395) قرار گرفته و داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه‌های مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخلۀ هیجان مدار بر انعطاف‌پذیری کنشی (29.75 =p= 0.001 ،f) و تحمل پریشانی (12.14 =p= 0.004 ،f) و تاثیر مداخلۀ واقعیت درمانی بر انعطاف‌پذیری کنشی   (12.14 =p= 0.004 ،f) و تحمل پریشانی (12.14 =p= 0.004 ،f) و پایداری این تاثیرها در مرحله پیگیری بود. نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که تفاوت بین دو روش زوج‌درمانی معنادار نیست (0.18

The Comparison of the Effectiveness of Emotionally Focused Couple Therapy and Couple Therapy with Reality Therapy Approach on Couple’s Functional Flexibility and Distress Tolerance

Aim: The present study aimed to compare the effectiveness of emotionallyfocused couple therapy and with the reality therapy on couple’s functional flexibility and distress tolerance. Method: This research was a quasiexperimental study with a pretest and posttest associated with a control group and a 3month followup. The statistical population included couples referring Counseling Center in Tehran 2018. Of them, 60 couples volunteered to participate in the research answered the ConnorDavidson Functional Flexibility Questionnaire (Resilience Scale) (2003) and Simons and Gaher Distress Tolerance Scale (2005). After the screening, 45 couples were selected who were randomly assigned to an experimental group who exposed to an intervention of emotionallyfocused, an experimental group who exposed to an intervention of reality therapy, and a control group, 15 couples in each group. Both experimental groups were received eight 90minutes sessions of intervention. Johnson’s EmotionFocused (2012) and Glaser’s Reality Therapy (2016) were used. The data were analyzed using a mixed ANOVA of repeated measures. Results: The results indicated the effect of emotionfocused intervention on functional flexibility (P= 0.001, F= 29.75) and distress tolerance (P = 0.004, F = 12.14) and the impact of reality therapy on functional flexibility (P=0.004, F=12.14) and distress tolerance (P=0.004, F= 12.14) and the stability of these effects at the followup phase. Conclusion: Both interventions led the couples to remove their focus from their spouse’s behavior and to focus on their behavior, and while increasing their tolerance, they were able to improve their relationship by learning the right communication program.