رابطة درد مزمن و فاجعه‌انگاری درد با شاخص تودة بدنی: نقش میانجی رفتارهای خوردن

هدف: هدف از این مطالعه بررسی نقش میانجی رفتارهای خوردن در رابطة بین درد مزمن و فاجعه‌انگاری درد با شاخص تودة بدنی در افراد دارای درد مزمن بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعة آماری زنان و مردان مبتلا به درد مزمن مراجعه‌کننده به بخش‌های ارتوپدی، فیزیوتراپی، مغز و اعصاب بیمارستان الغدیر و متخصصان ارتوپدی درمانگاه فرح‌بخش شهر تهران در بهار، تابستان، و پاییز 1398 بود که 400 نفر از آن ها به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده و در پژوهش شرکت کردند. داده‌ها با استفاده از محاسبة شاخص تودة بدنی شرکت‌کنندگان و پرسشنامه‌های رفتار خوردن داچ (فن‌اشتراین، فریجرز، برگرز و دیفارس، 1986)، درد مزمن (ون‌کورف و همکاران، 1990) و مقیاس فاجعه‌انگاری درد (سالیوان، بیشاپ و پیویک، 1995)، جمع‌آوری و با استفاد از مدل‌یابی معادلات ساختاری در نرم‌افزار amos21 تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مدل با داده‌های مشاهده شده برازش مطلوب دارد (df2x2<3 و agfi و cfi>0.90 و  rmsea< 0.08). بررسی ضرایب مسیر نشان داد درد (0.303=β، 0.001=p) و فاجعه‌انگاری درد (0.149=β و =0.001) اثر مستقیم معناداری بر شاخص تودة بدنی دارند. اثر غیرمستقیم درد (0.148=β، 0.001=p) و فاجعه‌انگاری درد (0.153=β و p=0.001) بر شاخص تودة بدنی  معنادار است. درد مزمن، فاجعه‌انگاری درد و رفتارهای خوردن 30.5% از واریانس شاخص تودة بدنی را تبیین کردند. نتیجه‌گیری: تعامل بین تجربة درد و فاجعه انگاری درد با رفتارهای خوردن بر شاخص تودة بدنی تاثیر می گذارد.