اثربخشی تحریک الکتریکی مغز بر کارکردهای اجرایی و کاهش علائم افراد دچار اختلال افسردگی اساسی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر تحریک الکتریکی مغز بر ارتقای کارکردهای اجرایی از جمله حافظه کاری، انعطاف‌پذیری شناختی و کنترل بازداری و کاهش علائم افسردگی بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه و جامعه آماری شامل 33 زن دچار افسردگی اساسی مراجعه کننده به مراکز مشاوره سرپایی منطقه 1 و 2 وابسته به آموزش و پرورش شهر ساری در سال 1397 بود. با روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 20 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش در 10 جلسه 20 دقیقه‌ای هفته‌ای دو بار تحت درمان تحریک الکتریکی قرار گرفتند. از نسخه نرم‌ افزاری سه آزمون به نام کارت‌های ویسکانسین هیتن و همکاران 1993، انبک کریچنر 1958، برونرو هافمن 1984 و آزمون افسردگی بک دو 1996 داده‌ها جمع‌آوری و با بهره‌گیری از شاخص‌های توصیفی و آزمون تحلیل واریانس مختلط با اندازه‌گیری مکرر داده‌ها تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تحریک الکتریکی مغز علائم افسردگی (38.68 =f=0.001 ,p)، خطای ویسکانسین (p=9.82, f=0.006) و زمان کل آن را (8.24 =f=0.010 ,p)، زمان انبک (28.09 =f=0.001,p) و زمان واکنش حالت برو را (p=4.32 , f=0.05) کاهش و دقت برونرو در حالت برو (11.66 =f=0.003 ,p) و دقت در حالت نرو را (15.53 =f=0.001,p) افزایش داده و این تغییرات در مرحله پیگیری پایدار مانده است؛ ولی در طبقات ویسکانسین (1.53 =f=0.232 ,p) تاثیری نداشته است. نتیجه‌گیری: از آنجا که تحریک الکتریکی مغز موجب بهبود زمینه‌های شناختی، علائم افسردگی، کارکردهای اجرایی می‌شود؛ بنابراین می‌توان از آن به‌عنوان یکی از مداخله‌های موثر در درمان اختلال افسردگی اساسی استفاده کرد.