رابطه علّی بین چشم انداز زمان و بی‌ ثباتی ازدواج بر اساس نقش میانجیگر الگوهای ارتباطی در زنان و مردان متاهل

هدف: هدف پژوهش تعیین رابطه علّی بین چشم ‌انداز زمان و بی‌ ثباتی ازدواج با نقش میانجیگر الگوهای ارتباطی بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری شامل 6000 نفر زن و مرد متاهل مراجعه کننده در ماه‌های اردیبهشت تا شهریور 1397 به 37 مرکز مشاوره منطقه 2 شهر تهران با حداقل 3 سال سابقه زندگی مشترک بود. به صورت تصادفی 11 مرکز از میان مراکز فوق انتخاب و بر اساس نظر هویت و کرامر 2004، حجم نمونه  308 نفر تعیین و آزمودنی های واجد شرایط به‌صورت در دسترس انتخاب شد. ابزار پژوهش پرسشنامه شاخص بی‌ ثباتی ازدواج ادواردز، جانسون و بوث 1980، الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی 1984 و چشم‌ انداز زمان زیمباردو و بوید 1999 بود. داده ها با استفاده از تحلیل مسیر تحلیل شد. یافته‌ها:یافته‌ها نشان داد که بُعد گذشته منفی (β= 0.272, p= 0.001) به‌صورت مثبت و ابعاد آینده (β= -0.33, p= 0.001 )، گذشته مثبت (β= -0.245, p= 0.001)، حال لذت‌گرا (β= -0.095,p= 0.005) و الگوی ارتباطی سازنده متقابل به‌صورت منفی (240/0 =β، 0/001 =p) بی‌ ثباتی ازدواج را پیش بینی می‌کنند. ضرایب مسیر غیر مستقیم نشان داد که رابطه بین بُعد گذشته منفی و بی‌ ثباتی ازدواج مثبت (β= 0.51, p= 0.001),)، رابطه بین ابعاد آینده (β= -0.090, p= 0.001), و حال لذت‌گرا (β= -0.035, p= 0.005) و بی‌ ثباتی ازدواج منفی است و الگوهای ارتباطی رابطه بین ابعاد گذشته منفی، آینده و حال لذت‌گرا و بی‌ ثباتی ازدواج را میانجیگری می‌کنند. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر به مشاوران حوزه خانواده پیشنهاد می‌شود که برای ایجاد و افزایش ثبات زندگی زناشویی، در جلسه‌های مشاوره تغییر در چشم انداز زمان و آموزش الگوهای ارتباطی سازنده به زوج‌ها را در دستور کار خود قرار دهند.