اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر به شیوه گروهی بر سازگاری اجتماعی، عاطفی و آموزشی دانش‌آموزان پسر ناسازگار متوسطه اول

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر گروهی بر سازگاری دانش‌آموزان پسر ناسازگار متوسطه اول بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با گروه گواه، پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری 3 ماهه و جامعه آماری شامل 240 دانش‌آموز پسر پایه هفتم، هشتم و نهم، دوره متوسطه اول، مدرسه آیت ‌الله خامنه‌ای ، شهرستان فریمان خراسان رضوی در سال تحصیلی 97- 1396 بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند، از میان 5 مدرسه پسرانه شهرستان که دارای بیشترین دانش‌آموزان ناسازگار بود؛ 1 مدرسه به‌ تصادف انتخاب و 50 دانش‌آموز که نمره‌های بالایی در ناسازگاری داشتند؛ انتخاب و به شکل تصادفی در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند و بعد از ریزش نمونه‌ها 17 نفر در گروه گواه و 17 نفر در گروه آزمایش باقی ماندند. ابزارهای گردآوری داده‌ها، پرسشنامه سازگاری دانش‌آموزان دبیرستانی سینها و سینگ 1993 و برنامه درمانی روان‌شناسی مثبت‌گرای مگیارموئی، 2009 بود که در 10 جلسه 60 دقیقه‌ای، هفته‌ای یکبار در مورد گروه آزمایش اجرا و داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که رواندرمانی مثبت نگر گروهی بر سازگاری کل (f= 19.60, p= 0.01)، سازگاری آموزشی (f= 8.04, p= 0.01)، سازگاری اجتماعی (f= 7.55 p= 0.00) و سازگاری عاطفی (f= 3.76, p= 0.05) اثر داشته و این اثر در مرحله پیگیری پایدار مانده است. نتیجه‌گیری: از آنجا که رواندرمانی مثبت نگر باعث شناخت توانایی‌های خود و دیگران، مدیریت هیجان‌های منفی و افزایش رضایت اطرافیان از دانش آموز و در نتیجه کاهش ناسازگاری آن ها می‌شود؛ بنابراین می‌توان از آن به عنوان روش مداخله ای موثری برای کاهش ناسازگاری کودکان و نوجوانان در مدارس استفاده کرد.