نقش میانجیگر راهبردهای مقابله‌ای و حمایت اجتماعی ادراک شده در رابطه با استرس ادراک شده و کیفیت زندگی والدین کودکان دچار اختلال طیف اُتیسم

هدف: هدف پژوهش تعیین نقش میانجیگر راهبردهای مقابله‌ای و حمایت اجتماعی ادراک شده در رابطه با استرس ادراک شده و کیفیت زندگی والدین دارای کودک دچار اختلال طیف اُتیسم بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری تمامی والدین کودکان دچار اختلال طیف اُتیسم 31 استان کل کشور حدود 4000 نفر در سال 1396 بود. به روش نمونه‌گیری در دسترس 660 پدر یا مادر واجد شرایط انتخاب شدند و به پرسشنامه‌های استرس ادراک‌ شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983)، حمایت اجتماعی ادراک‌ شده زیمت، دالم، زیمت و فارلی (1988)، راهبردهای مقابله با استرس ایندلر و پارکر (1990) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996) پاسخ دادند. پس از حذف 26 پرسشنامه مخدوش و 11 داده پرت، داده‌های مربوط به 623 نفر از طریق روش الگویابی معادله‌های ساختاری تحلیل شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که الگوی ساختاری پژوهش با داده‌های گردآوری شده برازش مطلوب دارد و استرس‌های ادراک شده هم به‌صورت مستقیم و منفی (β= -0/328, p= 0.001) و هم با واسطه حمایت اجتماعی ادراک شده (β= -0.151, p= 0.001) و نیز راهبردهای مساله مدار (β = -0.035, p= 0.005)، هیجان مدار (β= -0.182, p= 0.001) و سبک اجتنابی (β= -0.024, p= 0.007) با کیفیت زندگی والدین کودکان دچار اختلال طیف اُتیسم رابطه دارد. نتیجه‌گیری: از آنجا که ارتقای کیفیت زندگی والدین ایرانی دارای کودک دچار اختلال طیف اُتیسم تاثیر به‌سزایی در توانبخشی و مداخله‌های درمانی کودکان آن‌ها دارد؛ لازم است تدابیری برای آموزش راهبردهای مقابله‌ای موثر و نیز ادراک درست والدین از منابع حمایتی اتخاذ شود.