اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر نشانگان ضربه عشق و عملکرد کلی افراد شکست خورده عاطفی

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گروهی بر نشانگان ضربه عشق و سنجش عملکرد کلی افراد شکست خورده عاطفی بود. روش: روش پژوهش نیمه ‌آزمایشی با گروه گواه، پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری یک ماهه و جامعه آماری 88 دانشجوی دختر مراجعه‌ کننده به مرکز مشاوره دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد در بازه زمانی آبان تا بهمن ماه 1395 بود. از میان آن‌ها 20 دانشجو که نمره‌های مساوی یا بالاتر از نقطه برش 115 از پرسشنامه نشانگان ضربه عشق دهقانی (1389) و نقطه برش 50 در مقیاس سنجش عملکرد کلی انجمن روان‌پزشکی آمریکا (2013) را کسب کرده بودند؛ انتخاب و در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. دانشجویان گروه آزمایش مداخله گروهی واقعیت درمانی ویلیام گلاسر (1999) را هفتگی در 8 جلسه 120 دقیقه‌ای دریافت کردند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با تکرار سنجش تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که واقعیت درمانی گروهی نشانگان ضربه عشق افراد شکست خورده عاطفی را کاهش (0.001=f=21.32، p)، نمره عملکرد کلی آ‌ن‌ها را افزایش داده ( 0.05=f=29.36، p) و نتیجه درمان در دوره پیگیری یک ماهه پایدار مانده است. نتیجه‌گیری: از آنجا که واقعیت ‌درمانی گروهی باعث افزایش مسئولیت‌پذیری و حس کنترل فرد بر زندگی خویش می‌شود و افزایش این متغیرها می‌تواند بر متغیرهای یادشده موثر واقع شود؛ بنابراین می‌توان واقعیت درمانی گروهی را روش موثری برای کاهش نشانگان ضربه عشق و افزایش عملکرد کلی افراد شکست خورده عاطفی دانست.