اثربخشی برنامه آموزشی افزایش صمیمیت بر مبنای فرهنگ بومی ایران بر رضایت زناشویی زوج‌ها

هدف: هدف پژوهش تعیین تاثیر آموزش افزایش صمیمیت بر مبنای فرهنگ بومی ایران بر رضایت زناشویی زوج‌ها بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری330 زوج مرتبط با موسسه فرهنگی شمس‌الشموس در منطقه 7 تهران در فروردین 1396بود. از میان آن ها 62 نفر که نمره پایین‌تر از نقطه برش 60 را در پرسشنامه صمیمیت کسب کردند؛ انتخاب و به‌شکل تصادفی در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش برنامه گروهی آموزش صمیمیت را که ترکیبی از برنامه‌های ارتقاء روابط زوج‌های صادقی (1389) و صمیمیت شناختی رفتاری اعتمادی (1384) بود در 15 جلسه 90 دقیقه ای، هفته‌ای یک جلسه دریافت کرد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامه صمیمیت والکر و تامپسون (1983) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ اولسون و فاورز (1993) پاسخ دادند. پس از ریزش در هر گروه 11 زوج و 1 خانم متاهل باقی ماند. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس مختلط با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تفاوت معناداری را بین عملکرد دو گروه در رضایت کلی زناشویی ( 0.0005=f=8.871، p) و مولفه رضایت زناشویی (8.406 =f، 0.0005 =p)، ارتباط‌ ها (f=4.267، 0.0005 =p)، حل تعارض ( f=7.594، 0.0005 =p) و تحریف آرمانی ( f=6.658، 0.0005 =p) در مرحله پس‌آزمون و پس از دو ماه پیگیری نشان داد. نتیجه‌گیری: با توجه به تاثیری که صمیمیت بر بهبود رضایت زناشویی دارد؛ توصیه می‌شود روان شناسان و مشاوران از این روش آموزشی برای اصلاح تعامل زوج‌ها و آموزش نحوه ارتباط آن ها با خانواده همسر استفاده کنند و رضایت زناشویی و انسجام زوج‌ها را افزایش دهند.