بروز مقاومت در سفیدک سطحی مو (Erysiphe necator) به پنکونازول و هگزاکونازول در استان خراسان رضوی

در این تحقیق 37 جدایه قارچ عامل بیماری سفیدک سطحی انگور( erysiphe necator) برای امکان وجود مقاومت به قارچ‌کش‌های پنکونازول( توپاس) و هگزاکونازول( انویل) که به طور گسترده ای برای کنترل شیمیایی این بیماری به کار می‌روند، ارزیابی شدند. جدایه‌ها از سطح موستان‌های سه ناحیه عمده انگورکاری استان شامل نه شهرستان در طی سال 1388 در دو مرحله زمانی از اوایل خرداد ماه تا تیرماه و از اواخر مرداد تا اوایل مهر ماه جمع‌آوری شدند. ارزیابی مقاومت این قارچ به قارچ‌کش‌های فوق براساس پنج غلظت از هر کدام از قارچ‌کش‌ (هگزاکونازول در غلظت‌های ppm300 ،30، 3، 3/0 ، 0) و (پنکونازول در غلظت‌های ppm125، 5/12، 25/1، 125/0 ، 0) و با روش زیست‌سنجی دیسک‌های برگی (leaf disk bioassay) انجام گرفت. بروز مقاومت بر اساس مقادیر ec50 بدست آمده از برازش منحنی‌های لگاریتم لجستیک دز- پاسخ ارزیابی شد. نتایج بدست آمده نشان داد بیشترین میزان ec50 (بیشترین مقاومت) در بین جدایه‌ها نسبت به پنکونازول و هگزاکونازول به ترتیب مربوط به شهرستان های درگز (93/0± 932/0 میلی گرم در لیتر) و قوچان ( 39/0± 15/3 میلی گرم در لیتر) بود. در مورد هگزاکونازول مقادیر ec50 جدایه‌های به دست آمده از مرحله آسکوسپوری عامل بیماری بیشتر از مرحله کنیدیایی آن و در مورد پنکونازول مقادیر ec50 جدایه های به دست آمده از مرحله کنیدیایی عامل بیماری بیشتر از مرحله آسکوسپوری بود. نتایج این بررسی بروز مقاومت erysiphe necator به قارچ‌کش های پنکونازول و هگزاکونازل را در سطوح متفاوتی در برخی از شهرستان‌های استان خراسان رضوی نشان داد.