کنترل شیمیایی علف‌های هرز پیاز خوراکی (allium cepa l.) در شرایط محیطی رامهرمز

پیاز به دلیل داشتن برگ‌های نازک، عدم قدرت سایه اندازی و ایجاد پوشش روی سطح زمین، شاخص سطح برگ کم، تراکم پایین و رشد آهسته در مراحل اولیه رشد، قدرت رقابت پایینی با علف‌های هرز دارد. به منظور ارزیابی زمان مصرف برخی علف‌کش‌ها در کنترل علف‌های هرز پیاز خوراکی این آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 93-1392 در شهرستان رامهرمز انجام شد. فاکتور اول شامل علف‌کش‌های پس‌رویشی، کلتودیم (سلکت سوپر)، اگزادیازون (رونستار)، اکسی‌فلورفن (گل) و اختلاط اگزادیازون+کلتودیم و فاکتور دوم شامل دو زمان مصرف علف‌کش در مراحل 21 و 43 برگی پیاز بود. علف‌های هرز غالب در مراحل ابتدایی رشد پیاز خوراکی شامل پیچک صحرایی ( convolvulus arvensis )، سوروف ( echinocholea crus galli )، پنیرک ( malva spp) و در مرحله تشکیل سوخ شامل یونجه گل زرد ( melilotus indica )، پنیرک و دم عقربی ( scorpiurus muricatusl.) بودند. نتایج نشان داد که اثر زمان مصرف علف‌کش‌ها بر عملکرد پیاز معنی‌دار نبود، اما اثر نوع علف‌کش بر تراکم و زیست توده علف‌های‌هرز غالب و عملکرد پیاز معنی‌دار شد. بیشترین کارایی کنترل علف‌های هرز به علف‌کش اکسی‌فلورفن (91.6 درصد) اختصاص داشت و بیشترین میانگین وزن تر سوخ (11.85 کیلوگرم در هکتار)، تعداد سوخ (215.5 در مترمربع)، قطر سوخ (5.53 سانتی‌متر) و وزن خشک سوخ پیاز (7.7 کیلوگرم در مترمربع) در این تیمار به دست آمد. تفاوت این صفات در تیمار اکسی‌فلورفن و اختلاط اگزادیازون+کلتودیم معنی‌دار نبود. بطور کلی، مصرف علف‌کش اکسی‌فلورفن در مرحله 43 برگی برای کنترل کارآمد علف‎های هرز پیاز و تولید عملکرد اقتصادی بالا قابل توصیه بود.