بررسی ساختار تنوع ژنتیکی جمعیت‌های بلوط ایرانی (lindi. quercus brantii) در زاگرس میانی با استفاده از نشانگرهای بین ریزماهوارۀ ژنومی

تدوین برنامه های توسعه و احیای رویشگاه های بلوط ایرانی مستلزم بررسی ساختار تنوع ژنتیکی موجود در درون و بین جمعیت های این گونه و اطلاع از میزان قرابت و فاصلۀ ژنتیکی آنهاست. همچنین کاهش سطح تنوع به آسیب پذیری گونه های گیاهی در مواجهه با تنش های زیستی و غیرزیستی منجر می شود. تنوع ژنتیکی 180 پایۀ بلوط ایرانی (18جمعیت) از جنگل های منطقۀ زاگرس مرکزی شامل استان های کرمانشاه، ایلام و لرستان با استفاده از 15 آغازگرissr  بررسی شد. در مجموع 157 الل تکثیر شد که از این تعداد 156 الل به‌عنوان الل چندشکل تشخیص داده شدند. تعداد الل های تکثیرشده از 4 تا 17 با میانگین 47/10 متغیر بود. محتوای اطلاعات چندشکلی از 052/0 در آغازگر ubc895 تا 425/0 برای آغازگر  ubc807 متفاوت بود. بیشترین تعداد کل الل های تکثیرشده و تعداد الل های چندشکل مربوط به آغازگر issr16 با 17 الل بود. آغازگر ubc814 نیز با چهار الل کمترین الل تولیدشده را در میان آغازگرهای مورد استفاده داشت. دامنۀ اندازۀ قطعات تولیدشده از 150 تا 1800 جفت باز بود. 20 درصد از تنوع آشکارشدۀ تنوع بین‌جمعیتی و 80 درصد از آن نیز تنوع درون‌جمعیتی بود که روش های گروه‌بندی خوشه ای و تجزیه به مختصات جمعیت ها را به خوبی از هم تفکیک کرد. کمترین فاصلۀ ژنتیکی درون جمعیت های استان لرستان (59 درصد) و بیشترین میزان آن در استان کرمانشاه مشاهده شد. جمعیت های موجود در استان کرمانشاه و لرستان نیز حداکثر فاصلۀ ژنتیکی را از همدیگر داشتند. تجزیۀ خوشه ای، 18 جمعیت مورد بررسی را در سه گروه متمایز قرار داد که بیانگر تمایز بیشتر ژنوتیپ های موجود در استان لرستان و کرمانشاه است. تکثیر و چندشکلی مناسب نشانگرهای issr مورد استفاده در بلوط ایرانی و همچنین میزان بالا و معنی دار تنوع بین جمعیت ها (20 درصد)، ظرفیت مطلوب این نشانگرها را در شناسایی الل های آگاهی بخش مرتبط با صفات فنوتیپی نشان می دهد.