ارزیابی نواقص فنی در صنوبرکاری های مازندران

تولید اندک صنوبرکاری‌های موجود می‌تواند ناشی از عملیات کاشت، داشت و برداشت نامناسب باشد. برای روشن شدن نواقص موجود در عملیات فوق ابتدا در 30 توده صنوبرکاری منتخب، مشخصات مساحت، قطر، ارتفاع و حجم درختان اندازه‌گیری و محاسبه شد. سپس اطلاعات فاصله کاشت اولیه، تعداد در هکتار موجود، درصد زنده‌مانی، ارتفاع نهال، و غیره به روش پیمایش میدانی جمع‌آوری شد. با استفاده از تجزیه علیت، روابط علت و معلولی بین متغیرهای مستقل و رویش حجمی مشخص شد و اثرات مستقیم هر یک از مولفه‌ها بر رویش به همراه اثرات غیر مستقیم آنها بر رویش تعیین شد. بر اساس نتایج حاصله مساحت توده‌ها بین 3/0 تا چهار هکتار متغیر بود. در بیش از 60 درصد توده‌ها فاصله کاشت کمتر از 2*2 متر بود. درصد زنده‌مانی در اغلب توده‌ها کمتر از 50 درصد بود. تنها 10 درصد از توده‌ها رویش بیش از 25 متر مکعب داشتند. تجزیه به مولفه‌های اصلی نشان داد که کم شدن فاصله کاشت مهمترین اثر را در کاهش رویش دارد. در میان صفات مختلف در تجزیه همبستگی، دسترسی به آب بالاترین میزان همبستگی مثبت را با رویش نشان داد. همچنین تراکم اولیه بیشترین اثر همبستگی منفی را با قطر و ارتفاع نشان داد. در تجزیه علیت نیز تراکم اولیه بیشترین اثر مستقیم منفی را بر رویش نشان داد. دسترسی به آب بالاترین اثر غیر مستقیم مثبت را بر میزان رویش ارائه کرد. با توجه به نتایج فوق عمده‌ترین نواقص صنوبرکاری‌های موجود به ترتیب فاصله کاشت کم و آبیاری کم است.