تاثیر روش پیوند، پوشش محل پیوند و محلول پاشی برخی عناصر معدنی بر میزان گیرایی پیوند و بقای زمستانه در نهال‌های پیوندی گردو

با هدف افزایش درصد گیرایی پیوند و کاهش خسارت سرمازدگی در نهال های پیوندی گردو، در این تحقیق در آزمایشی اثرات فاکتوریلی سه روش پیوند (اسکنه ای، تاجی و زینی) و دو نوع پوشش محل پیوند (خاک اره مرطوب و پوشش سوپر جاذب+پنبه) و در آزمایش دیگر اثرات فاکتوریلی سه روش پیوند (اسکنه ای، تاجی و زینی) و دو سطح محلول پاشی (کلسیم + روی + بور و عدم محلول پاشی (شاهد)) بر درصد گیرایی پیوند، درصد عناصر بافت، رشد کیفی نهال و میزان سرمازدگی نهال ها در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در شرایط فضای باز بررسی شدند. بر اساس نتایج آزمایش اول، روش پیوند و پوشش محل پیوند بر درصد گیرایی و رشد کیفی (طول و قطر) پیوندک تاثیر معنی داری داشت. در هر سه روش پیوند استفاده از پوشش خاک اره باعث افزایش معنی دار درصد گیرایی به 0/90، 3/77 و 3/63 درصد به ترتیب در پیوندهای زینی، اسکنه ای و تاجی گردید. بر اساس نتایج آزمایش دوم، کمترین درصد سرمازدگی سرشاخهها نیز در پیوند زینی و اسکن های مشاهده گردید و محلول پاشی عناصر کلسیم، بور و روی در مقایسه با شاهد سبب افزایش معنی دار عناصر فوق در بافت و کاهش درصد خسارت سرمازدگی (6/11 در مقابل 4/29%) در سرشاخه های نهال پیوندی گردید. بنابراین، استفاده از پیوند زینی، اسکن های و تاجی با پوشش خاک اره و نیز محلول پاشی نهال های پیوندی با کلسیم، روی و بور در نهالستانها توصیه می‌گردد.