تاثیر سطوح مختلف رطوبت خاک و سوپرجاذب بر برخی از ویژگی های رشدی گیاه و میوه توت فرنگی (رقم سلوا)

کم کردن تلفات آب و دفعات آبیاری یکی از راه کارهای اساسی در توسعه کشاورزی و به حداقل رساندن تنش های وارده به گیاهان محسوب می‌گردد، در این راستا یکی از این روش ها استفاده از سوپر جاذب است. به‌منظور ارزیابی سطوح مختلف سوپرجاذب بر رشد و نمو گیاه توت فرنگی در شرایط تنش خشکی، پژوهشی در سال 1389 در استان مازندران در خاکی با بافت لومی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمارهای تنش خشکی شامل 30، 50 و 70 درصد تخلیه رطوبت در دسترس خاک و پنج سطح سوپرجاذب، صفر، 0.25، 0.5، 0.75 و یک درصد وزنی و در شرایط گلدانی بودند. نتایج نشان داد که استفاده از سوپرجاذب بر تمام شاخص های رشدی شامل روندک، برگ، ریشه و بوته و شاخص های زایشی در شرایط تنش خشکی معنی دار بود. در تمام شاخص های رویشی به جز طول ریشه و طول روندک و تمام شاخص های زایشی بیشترین میانگین ها مربوط به تیمار یک درصد سوپرجاذب با 30 درصد تخلیه رطوبت بود، که به‌عنوان بهترین تیمار آزمایشی انتخاب می‌گردد. افزایش میزان مصرف سوپرجاذب باعث افزایش معنی دار وزن میوه ها گردید به طوری که با مصرف 0.25 درصد وزنی سوپر جاذب عملکرد نسبت به تیمار شاهد (صفر درصد وزنی) تا چهار برابر افزایش داشته است.