تعبیرپذیری واژه سخن در شاهنامه فردوسی

شیوه به‏کارگیری زبان در شاهنامه فردوسی همچون آثار دیگر بزرگان ادب فارسی، شیوه‏ای خلّاقانه و در عین حال منحصر به فرد است. نمونه‏ای از این خلّاقیت هنگام استفاده از واژه سخن روی می‏نماید. فردوسی بدون مقید ماندن به کاربرد‏های متداول این واژه در روزگار وی، قابلیت خاص واژه یاد شده را دریافته است و در درون منظومه هنری خود ظرفیت تعبیریِ بسیار فراخی بدان بخشیده است. هدف پژوهش حاضر آن است تا به منظور تبیین این ویژگی از سروده فردوسی، با استفاده از روش توصیفی– تحلیلی سی ‏و شش تعبیر برای واژه سخن ارایه دهد و توجه خوانندگان را به گستره مفهومیِ یکی از واژه‏های حماسه ملی ایران و بازشناسی ظرفیت‏های آن معطوف سازد. برجسته سازیِ جایگاه واژه سخن در نظام زبانی فرزانه توس‏که امکان تعبیرپذیری متن را فراهم می‏آورد و نیز بازنمایی سبک شخصی وی در به کارگیری این واژه که گاه دریافت مفهوم آن را بر عهده مخاطب می‏نهد و گاه شخصاً به تعبیر آن می‏پردازد، از اهداف دیگر شکل‏گیری این پژوهش است.