حافظ، حضورِ جاودانه در زمان و مکان‌ها

حافظ، هنرمندی است بزرگ که هنر و اندیشه او از مرزهای زمان و مکان فراتر رفته و خصلتی همه زمانی و لامکانی پذیرفته است. در اندیشه و ذهنیت هنریِ او، نشانه‌های زمانی، حکمِ تکه‌های گوناگون از خطی واحد را می‌یابند که ازهم‌گسیخته نیستند و به جریانی کلی و بی‌نهایت تعلق دارند. نشانه‌های زمانی و اقلیمی در شعر حافظ طوری به کار رفته که در برهه خاصی از زمان و تکه مشخصی از جغرافیای هستی محصور نمی‌مانند.این نوشتار بر آن است تا با توسل به مفاهیم، معانی و مظاهرِ شعر حافظ، وجوه بی‌زمان و بی‌مکان آن را بیان کند. در این راستا برخورد متفاوت حافظ با مفاهیم، واژگان و نام‌ها نشان داده شده و اندیشه غیرجزمی و شاعرانه او به اختصار تبیین گردیده است. همچنین درباره منِ توسعه‌یافته و فرافردی حافظ که جنبه‌ای از بی‌زمانی و بی‌مکانیِ هنر اوست، سخن گفته شده است. مجموعه این عوامل، کلیت شعر حافظ را به صورت مولودی بی‌زمان و بی‌مکان معرفی می‌کند و توانمندی منحصر به فرد او را در زدودنِ صورت‌های امور زمانمند بیان می‌دارد