واکاوی نشانه معنا شناسی مثنوی معنوی در حکایت مرد بغدادی

نشانه معناشناسی از علوم نوینی است که به بررسی تحول نشانه‌ها در گفتمان برای دریافت سیر تحول معانی می‌پردازد. در این پژوهش به بررسی نظام‌های متعدد گفتمانی در حکایت مرد بغدادی از مثنوی معنوی می‌پردازیم که بر اساس رابطۀ تعاملی، ادراکی، سیال و پدیداری با جهان شکل می‌گیرد و سیر معانی در آن بر اساس تعامل سوژه با جهان هستی پدیدار می‌گردد. همچنین به بررسی ویژگی‌های کنِشی یا شوِشی گفتمان می‌پردازیم. رویکرد این پژوهش، بررسی نشانه‌ها نه به‌صورت منفرد، بلکه در تعامل با مجموعه‌ای از نشانه‌های دیگر است که موجب معناسازی نوین گفتمانی می‌شود. هدف اصلی این پژوهش، بررسی کارکردهای نشانه‌معنایی است که سبب تداوم معنا و ماندگاری در گفتمان موردنظر می‌شوند. این پژوهش به سوالات زیر پاسخ داده است: فرایند تحول و طغیان نشانه‌ها در گفتمان این حکایت مبتنی بر کدام شرایط گفتمانی رخ می‌دهد؟ چگونه تغییر شرایط کنش‌گر منجر به تولید معناهای سیال می‌گردد؟ روش این تحقیق، تحلیلی و توصیفی است. نتیجۀ این پژوهش نشان می‌دهد که مولانا چگونه با برهم زدن قواعد ثابت نشانه‌ها، شکل تعینی گفتمان را متحول می‌سازد و جریان معانی را از وضعیت یک‌نواخت و برنامه محور به وضعیتی سیال و پرتلاطم تبدیل کرده و دنیایی جدید از نشانه‌ها و معانی به تصویر می‌کشد.

analyzing the semio-semantic functions of masnavi manavi in the story of the a man of baghdad

semio-semantics, a novel approach, focuses on studying the evolution of signs in discourse to comprehend the evolution of meanings. the objective of this research is to investigate the semio-semantic functions that result in the continuity and persistence of meaning in the desired discourse through the analytical-descriptive method. the multiple discourse systems that exist in the story of a man of baghdad from masnavi manavi are formed based on the interactive, perceptive, fluid, and phenomenal relationship with the world, and the course of meanings in it emerges due to the subject's interaction with the universe. the approach of this research is to examine signs not individually but in interaction with a set of other signs, which leads to new discourse meaning making. by disrupting the fixed rules of signs, rumi transforms the fixed form of discourse and changes the flow of meanings from a monotonous and program-oriented state to a fluid state, thereby portraying a new world of signs and meanings.