بازتاب اندیش آفرینش بنی در شاهنام فردوسی و مثنوی مولوی

از کلیدی‌ترین مباحث در ادب حماسی و عرفانی به‌ویژه در شاهنامه و مثنوی، جلوه‌های نوع دوستی انسان است. در این آثار، خاستگاه متفاوت آفرینش و خلقت، تصاویر متفاوتی از انسان و جلوه‌های نوع ‌دوستیش پدید آورده است که بر ضروری بودن این کاوش صحّه می‌گذارد. پژوهش حاضر به روش تحلیلی توصیفی می‌کوشد به بازتاب اندیش آفرینش بنی در شاهنامه و مثنوی بپردازد. در تصویر آفرینش، بنی از آمیزشِ نیروهای مخفی در یک «بن»، گیتی و انسان پدید می‌آید.یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که مهر و پیوند، هدف نهایی زندگی انسان‌هایی است که خود را آفریده‌ء مهر و آمیزش می‌دانند. فردوسی و مولوی نیز با چنین مهری در اشعارشان، سعی در آفرینش ایرانی تازه دارند؛ ایرانی که گوهرش «مردمی» و «جهانی» است. این مردمی بودن، به فرد و جامعه، بی آن که شخصیّتشان را بگیرد و یا بزداید، معنا و جان می‌دهد و مردمی بودن جهانی، تنوّع و هماهنگی همگان را می‌پسندد و می‌پرورد.

The Concept of Radical Creation in Shāhnāmeh and Masnavi Manavi

One of the key issues in epic and mystical literature, especially in Shāhnāmeh and Masnavi Manavi, is the manifestations of altruism. These two works show that the different views on the origin of creation refer to different images of man and the &radical creation& in Shāhnāmeh and Masnavi Manavi by using analyticaldescriptive method. According to the concept, the universe and man emerged from the fusion of hidden forces in a &root&. The findings of the research show that the ultimate goal of life of people who consider themselves as creatures of love is kindness and connection. In their poems, Ferdowsi and Rumi depict this love and try to get a new Iranian concept of creation, a concept whose essence is &popular& and &universal&. The attribute of being &popular& gives meaning and life to the individual and the society, without destroying their personality; and the attribute of being &universal& fosters diversity and harmony for all.