بررسی قطب استعاری و مجازی زبان درشرح شطحیات روزبهان براساس نظریه رومن یاکوبسن

کتاب‌های نثر صوفیه دارای دو نوع زبان است: کتاب‌هایی با نثر مغلوب و بیان‌کننده‌ حالات عارف در عالم وجد و کتاب‌هایی با نثر متمکن که به‌ بیان و تعلیم اصول تصوف می‌پردازند. هدف این پژوهش آن است تا با اتکا به نظریه‌ یاکوبسن مبنی ‌بر قطب مجازی و استعاری زبان، شطحیات روزبهان را به‌ شیوه‌ تحلیلی توصیفی بررسی کند. یاکوبسن با پذیرفتن گفته‌ سوسور مبنی ‌بر دو اصل محور جانشینی و هم‌نشینی، می‌گوید که مجاز مرسل از خلال رابطه‌ هم‌نشینی و استعاره از رابطه‌ مشابهت و جانشینی به ‌دست می‌آید؛ یاکوبسن نثر را دارای طبیعتی مجازی و شعر را دارای طبیعتی استعاری می‌داند. سوال اصلی پژوهش این است که روزبهان در شرح شطحیات، از کدام‌یک از این  دو قطب بیشتر بهره جسته ‌است؟ با این بررسی درمی‌یابیم‌ که روزبهان از هر دو سویه‌ قطب مجازی و استعاری زبان بهره برده ‌است، آنجا ‌که به وصف خداوند و خلفای راشدین پرداخته کلام او طبیعتی مجازی دارد و جایی‌که به شرح شطحیات عرفا پرداخته کلام او بیشتر از قطب استعاری بهره برده‌است.

The Metaphoric and Metonymic Poles of Language in Sharh al-shathiyyat of Rouzbahan Bagali; A Study Based on the Theory of Roman Jakobson

Prose books of Sufi have two types of expression: books with defeated expression style (kalāme Maqlub) that express the states of mystic in the world of ecstasy, and books with a rich expression style (kalāme motamakken) that express the principles of Sufism. Using analyticaldescriptive method and based on Roman Jakobson’s theory of the metaphoric and poles of language, the present article wants to examine Rouzbahan Bagali’s ecstatic sayings (shathiyyat). Accepting Saussure’s statement about paradigmatic and syntagmatic axes, Jakobson argues that metonymy is linked to the syntagmatic axis and metaphor is based on paradigmatic relations. Jakobson believes that prose has a metonymic nature but the role of poetry is metaphorical. The main question of the present research is which figures of speech has Rouzbahan, in Sharh alshathiyyat, used the most? The results show that he employs both metaphoric and metonymic poles of language in his work. When he describes God and the Rashidun Caliphs, his way of expression has a metonymic nature, and when he describes the shathiyyat of mystics, his his style of expression is metaphorical.