بررسی جایگاه «تجربه‌گر» در نظام فکری اشراقی بر مبنای فرانقش اندیشگانی (مطالعه موردی: رسائل لغت موران و صفیر سیمرغ)

عارف در جریان سلوک و دستیابی به کشف و شهود، میان خود، طبیعت و خدا، رابطه و پیوند برقرار می‌کند و امری ماورای استدلال و عقل، بر او منکشف می‌شود. حصول چنین امری را تجربه عرفانی می‌نامند. این تجارب زمانی که در قالب زبان درمی‌آیند، پوششی از ابهام به خود می‌گیرند و باعث ایجاد شیوه‌های متفاوت روایتِ راویان، از تجربه‌ای واحد، می‌شوند. در متون رمزی صوفیه، مولف نه‌ تنها برای ابلاغ اندیشه خود تلاش می‌کند، بلکه قصد وی بیشتر معطوف به پنهان‌کردن اسرار از نااهلان می‌شود. این پژوهش با روش توصیفی‌ ‌‌تحلیلی به مطالعه جایگاه «تجربه گر» در نظام فکری اشراقی، بر مبنای فرانقش اندیشگانی می‌پردازد. گرفتاری و غربت نفس، برداشتن موانع سلوک و دیدار با پیر مهم‌ترین درون‌مایه‌های رسائل سهروردی هستند و او بر سلوک به عوالم نوری بالاتر و رهایی از زندان مادی متمرکز شده است. یافته‌ها نشان می دهد که غلبه جهان‌بینی اشراقی، باعث شکل‌گیری سیر مشخصی از تغییر فرایندهای زبانی از رابطه‌ای به ذهنی شده است. نویسنده ابتدا با هدف ایجاد فضایی ملموس، به توصیف مفاهیم رمزی پرداخته، سپس از طریق گفت‌وگوی مشارکان، آن‌ها را تفسیر می‌کند و در نهایت در جایگاهِ پیر، به بیان مفاهیم انتزاعی می‌پردازد.

The Role of “Experiencer” in the Philosophy of Illumination Based on the Ideational Metafunction; The Case Study: Lughati Muran (The language of Termites) and Safiri Simurgh (The Calling of the Simurgh)

During his/her suluk (spiritual journey) and intuition, a mystic establishes a relationship between himself/herself and nature and God, revealing something beyond reason. It is called mystical experience. This experience is ambiguity when it comes in the form of language; in this way, different narrators create different narrations from a single experience. In mystical texts, on one hand, the author tries to convey her/his thoughts, and on other hand, to hide the secrets from strangers (naahlān). By using descriptiveanalytical method and based on the ideational metafunction, the present article tries to study the role of experiencer in the philosophy of illumination (Falsafeh Eshraq). In his treatises, Suhrawardi, as the founder of this school of thought, refers to themes like separation from higher world, spiritual nostalgia, removing barriers to suluk and meeting the old wise man, and focuses on spiritual journey (suluk) to the world of light and releasing from the worldly prison. The findings show that by overcoming the illuminate (Eshraqi) worldview, the relational processes have become mentalistic processes in the verbal sphere. Suhrawardi, first, describes the symbolic concepts with the aim of creating a tangible space, and then, interprets them by creating a space for dialogue. Finally, as the old wise man, he expresses the abstract concepts.