بررسی مفهوم عشق از دیدگاه رابرت استرنبرگ در حکایت «شیخ صنعان» عطار و نمایش‌‌نامۀ فانتزی شیخ صنعان محمدحسین میمندی‌‌نژاد

هرچند مفهوم عشق در ادبیات مورد توجه قرار گرفته، اما در پرداخت به آن از نظریه‌های قابل استناد استفاده نشده است. نظریۀ رابرت استرنبرگ در باب عشق، مورد توجه صاحب‌‌نظران حوزۀ علوم انسانی قرار گرفته است. عشق از جمله مفاهیم مورد توجه نویسندگان در خلق آثارشان است. یکی از کسانی که عنصر عشق در آثارش بسیار به چشم می‌‌خورد، عطار است. عطار در کلیت منطق‌‌الطیر نوعی از عشق را نشان می‌‌دهد که حکایات درونی این اثر نیز از جنس همان عشق است. داستان شیخ صنعان یکی از این حکایات است که در آن، عشق به عنوان عنصری کارآمد برای پیشبرد داستان معرفی می‌‌شود. در ادبیات نمایشی ایران هم به سبب ویژگی‌های جالب توجه این نوع عشق، به این داستان بسیار توجه شده است. محمدحسین میمندی‌‌نژاد در نمایش‌‌نامه فانتزی شیخ صنعان از حکایت عطار اقتباس کرده است. در این پژوهش ابتدا نظریۀ عشق از منظر رابرت استرنبرگ تبیین می‌‌شود. سپس ضمن معرفی آثار عطار و میمندی‌‌نژاد، حکایت شیخ صنعان و نمایش‌‌نامه‌‌ فانتزی شیخ صنعان بر اساس نظریۀ عشق استرنبرگ مورد بررسی قرار می‌‌گیرد تا تفاوت‌‌های ابعاد عشق در این دو اثر مشخص شود.

The Concept of Love in the Story of Sheikh San’an (by Attār Neishapouri) and the Fantasy Play of Sheikh San’an (by M. H. Meymandinejad) Based on Robert Sternberg’s Ideas

The concept of love has been discussed in literature, but the cited theories have not been employed for its analysis. Love is one of the concepts that writers have paid attention to it in order to create their works. Attār Neishapouri is one of those who hase spoken much of the concept of love in his works. In ManteghAlTayr and in its anecdotes, he presents a special kind of love. One of these anecdotes is the story of Sheikh San’an, in which love is introduced as an effective element in advancing the story. In the dramatic literature of Iran, much attention has been paid to this story due to its interesting features. In contemporary era, Mohammad Hossein Meymandinejad has adapted the fantasy play of Sheikh San’an from Attar’s story. In the present article, at first, Robert Sternberg’s theory of love is considered and then, based on Sternberg’s theory, the anecdote of Sheikh San’an and the fantasy play of Sheikh San’an by Meymandinejad are examined in order to distinguish the dimensions of love in these two works.