بررسی سمبولیسم عرفانی و اجتماعی در اشعار تقی پورنامداریان

پورنامداریان از منتقدان و پژوهشگران برجسته جامعه ادبی کشور به حساب می‌آید که جنبه شاعری وی کمتر مورد توجه واقع شده است. وی تحت تاثیر افکار نیما و پیروان او، همچنین مطالعات و پژوهش‌های خود در زمینه عرفان و داستان‌های رمزی آن، در اشعارش گرایش خاصی به بیان رمزی و سمبولیک دارد. بسیاری از این رمزها و نمادها را می‌توان در دو حوزه غالب عرفانی و اجتماعی یا حماسی جای داد. با توجه به همین مطلب، این جستار کوشیده است تا سمبولیسم عرفانی و اجتماعی موجود در شعر پورنامداریان را با توجه به زمینه‌های مطالعات عرفانی شاعر و پژوهش‌های دقیق او در این زمینه و همچنین شرایط سیاسی و اجتماعی حاکم در زمان سرایش آثارش، مورد تحلیل و بررسی قرار دهد. نتایج نشان می‌دهد که مطالعات و تاملات شاعر در زمینه عرفان و دقت و تفکر در احوالات عارفان، در خلق سمبل‌های عرفانی اشعارش بسیار موثر بوده است. همچنین نتایج بیانگر این است که شاعر بنابر شرایط خاص سیاسی و اجتماعی دوران شاهنشاهی و استبداد حاکم بر آن، به ناچار به زبان سمبولیک روی آورده است و با بیانی نمادین، جامعه بحران‌زده عصر خویش را به تصویر کشیده است.