ملاحظات اخلاقی در مصادیق طبیعی نبودن در سلامت باروری

یکی از مبانی نظری مورد ملاحظه در سلامت باروری استفاده از طبیعی بودن است. طبیعی بودن، فرامعیار اخلاق باروری به‌شمار می­آید و از این رو پرداختن به این مقوله سبب تلقیات جدیدی از ملاحظات اخلاقی در این خصوص می­شود. چند پرسش در این مبحث قابل طرح و مداقه است: یکم: آیا طبیعی بودن به خودی خود فضیلت اخلاقی محسوب می­شود؟ دوم: اگر بپذیریم که بشر امروز زندگی متمدن خود و تمایز از شاکله بدوی­اش را مدیون فاصله گرفتن از طبیعی بودن باشد، مرز طبیعی نبودن کجاست؟ سوم: تمایز بین طبیعی بودن و طبیعت­گروی چیست و آیا خلط این دو، معنای مورد نظر را مخدوش نمی­کند؟ چهارم: آیا می‌توان مصادیقی برای طبیعی نبودن نیز پیدا کرد که فضیلت اخلاقی یا خوب اخلاقی محسوب شوند؟ به‌نظر می‌رسد در سلامت باروری هنوز استفاده از ابزارهای نوین و شیوه­های فناورانه‌ی تولد فرزند از آن رو که غیر طبیعی به‌شمار می­آید، غیر اصیل، مخدوش و حتی غیر اخلاقی­اند و این تلقی در نزد عموم مردم رایج و گاه موجب شرمساری است. تصحیح این تلقی وظیفه­ای است که بر عهده‌ی حوزه‌ی عمومی گذاشته شده است. از سوی دیگر، یافتن مرزهایی برای اخلاق فناوری ضروری می‌نماید، چرا که لغزش در طریق طبیعی نبودن می‌تواند بسیاری از احساسات، عواطف، غرایز، باورها و اراده­های مبتنی بر سرشت انسانی (مراد سرشت انسانی پسینی است) هم‌چون حس مادرانه را منحل و مضمحل کند.