آیا بچه دار شدن عملی اخلاق پذیر است؟

سه تلقی بنیادین از گزاره­های ناظر به افعال اخلاقی وجود دارد. اخلاق‌گریز، اخلاق‌پذیر و اخلاق‌ستیز. بعضی افعال مشخصا ضد اخلاقی( اخلاق‌ستیز) اند هم‌چون دروغ­گویی. برخی افعال نیز به‌طور مشخص اخلاقی( اخلاق‌پذیر) اند، هم‌چون وفای به عهد. اما به‌نظر می‌رسد بسیاری از افعال در میانه­ی طیف قرار می­گیرند و اتصاف اخلاق به آن‌ها موجه نیست به تعبیر دیگر اخلاق­گریز­اند. حداکثر‌گرایان البته معتقدند که چتر اخلاق بر سر همه­ی افعال قرار می­گیرد اما اعتدال­گرایان و حداقل­گرایان به منطقه­ی فراغ اخلاقی قائل­اند. از منظری دیگر، دو مولفه­ی دیگر یعنی اولویت و شدت را در ارزیابی اخلاق باید لحاظ کرد. مراد از اولویت، بررسی تقدم اتونومی و الزامات اخلاقی است، به دیگر سخن، مرز دست شستن از علایق شخصی به‌خاطر اخلاق کجاست؟ مراد از شدت نیز آن است که آیا اخلاق می‌تواند تقاضاهای شدید و پر هزینه­ای از ما داشته باشد؟ بسته به این‌که در هر کدام از مباحث فوق چه موضعی را اتخاذ کنیم می‌توان بچه­دار شدن را اخلاق­گریز، اخلاق­پذیر و اخلاق‌ستیز دانست. به‌نظر می‌رسد در اخلاق اعتدال­گرا یا رایج بچه­دار شدن امری اخلاق­گریز ( نه اخلاقی و نه ضد اخلاق) باشد و رفتاری دل­بخواهانه به­شمار آید اما بسته به منطق موقعیت می‌توان مواضع دیگری را نیز اتخاذ کرد.