خوداستنادی در آیینه‌ی اخلاق

خوداستنادی رفتاری است که به درجات مختلف در میان پژوهشگران مراکز تحقیقاتی و مجلات علوم پزشکی مشاهده می‌شود. سوال مطرح این است که آیا خوداستنادی عملی اخلاقی به شمار می‌رود یا خیر. این مطالعه به روش تحلیلی و توصیفی (اسنادی کتابخانه‌ای) انجام گرفته است. از کلید واژه‌های خوداستنادی (self-citation) و اخلاق (ethics)، جهت جمع‌آوری مقالات و مطالب مرتبط استفاده گردید. به‌علاوه تلاش شده با بررسی مقالات به‌دست آمده از پایگاه‌های اطلاعاتی و هم‌چنین کدهای اخلاقی و دستورالعمل‌های مرتبط، پدیده‌ی خوداستنادی مورد ارزیابی اخلاقی قرار گیرد.زمانی‌که خوداستنادی به منظور درک بهتر و آسا‌ن‌تر مطلب نگاشته‌شده توسط خوانندگان انجام شود امری طبیعی و پسندیده و حتی ضروری است اما وقتی که تنها به‌دلیل افزایش ارجاع به مقالات خود باشد، غیرضروری است. از آن‌جایی که خوداسنتنادی غیرضروری باعث فریب محققان و سیاستگزاران، هم‌چنین ابزاری برای کسب جایگاه غیر واقعی برای افراد و موسسات یا مجلات بوده و رقابت ناسالم ایجاد می‌کند؛ غیراخلاقی به‌شمار می‌رود. به‌علاوه اجبار نویسندگان به استفاده از مقالاتی که دلیل علمی برای ذکر آن‌ها در منابع نیست عملی ناصحیح و غیراخلاقی است.بازنگری در روش ارزشیابی افراد، مجلات و مراکز تحقیقاتی به منظور حذف نمودن خوداستنادی غیرضروری و هم‌چنین اطلاع‌رسانی مناسب می‌تواند در کاستن از خوداستنادی غیرضروری موثر واقع شود. درصد میزان خوداستنادی و گزارش آن پیشنهاد می‌شود.