دیدگاه اساتید و دستیاران دانشگاه علوم پزشکی شیراز درباره‌ی افشای خطای همکاران

در رابطه با چگونگی تصمیم‌گیری درباره‌ی افشای خطای پزشکی دیگران، بررسی دیدگاه پزشکان خصوصاً در بخش‌های آموزشی، می‌تواند به بهبود شرایط برخورد با خطای پزشکی با هدف تحقق حقوق بیماران کمک نماید. این پژوهش توصیفی‌مقطعی به کمک پرسش‌نامه‌ی محقق‌ساخته پس از تعیین روایی صوری و محتوایی و تایید پایایی درونی و بیرونی، انجام شد. دیدگاه چهل استاد و 112 دستیار از رشته‌های تخصصی مختلف درباره‌ی تمایل به افشای خطا، عوامل موثر در افشای خطا، نتایج افشا و عوامل موثر در کاهش خطاهای پزشکی گردآوری شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه‌ی 21 انجام شد. اختلاف میانگین نمره‌ی اساتید (1.3 ±15.2) و دستیاران (2.05 ±12.56) در بعد »تمایل به ابراز خطای پزشکی دیگران « و اختلاف میانگین نمره ی اساتید (0.677 ±7.55) و دستیاران (2.01 ±9.09) در بعد »تمایل به عدم افشای خطای پزشکی « معنادار بود. شرکت‌کنندگان بهترین مرجع برای مدیریت و رسیدگی به خطاهای پزشکی را استاد مسئول بخش و بهترین شیوه‌ی اعلام خطای پزشکی را از طریق پزشک ارشد در حضور پزشک خطاکننده می‌دانستند. پزشکان عمومی سطح شهر، پرستاران و دستیاران سال اول، بیشترین فراوانی انجام خطا را داشتند. از نتایج به‌دست‌آمده می‌توان برای برنامه‌ریزی جهت ارتقاء حقوق بیماران و اصلاح دیدگاه و روش برخورد تیم درمان با خطای پزشکی همکاران به شکل حق‌مدار و حمایتی استفاده کرد. زمینه‌سازی‌های فرهنگی و قانونی و اجتماعی با هدف فراهم‌شدن امکان اظهار خطای پزشکی به شکل علمی و مهارتی از رسالت‌های مراکز آموزشی‌درمانی خواهد بود.

Viewpoint of Attending and Medical Residents of Shiraz University of Medical Sciences About Disclosure of a Colleague Medical Error

Regarding how to make decisions on the revelation of medical errors done by colleagues, investigation of physicianschr('39') points of view particularly those in educational settings could help the improvement of circumstances to which we encounter medical errors and thus respecting patientchr('39')s rights. This crosssectional descriptive study was conducted through a researchermade questionnaire after performing face and content validaty and determination of internal and external reliability. The viewpoint of 40 attending physicians and 112 medical residents from different specialties about their inclination to disclose errors, the results of disclosure, the factors influencing on nondisclosure, and the factors decreasing medical errors were asked. Data were analyzed using SPSS v.21. Mean scores of 15.2 ±1.3 for attending and 12.56 ±2.05 for residents regarding the dimension of inclination to disclose otherschr('39') medical error ; and mean scores of 7.55 ±0.677 for attending and 9.09 ±2.01 for residents in terms of inclination to NOT disclose were differed significantly (p<0.001). Participants declared the head of medical department/ward as the best authority for managing and dealing with medical errors as the best approach for disclosure of the errors through attendance of the senior physician accompanied by the physician who has made the error. Urban general physicians, nurses, and firstyear residents were reported with the most frequency of the errors. The data can be used for the promotion of the patientchr('39')s rights and the perspective of the medical team when encountering errors done by a colleague, rightfully, and protectively. Building cultural, legal, and social contexts will be the mission of the educationalmedical settings aimed at making possible a scientific and skillful error disclosure.