کارکرد بیمارستان به‌مثابه نوانخانه، در دوره‌ی پیشامدرن

تصور رایج آن است که »مراقبت از سلامت «، مفهومی قدیمی است که بشر، همواره، با آن درگیر بوده و بیمارستان، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نهادهای مرتبط با این موضوع، در طول تمدن بشری، به کار درمان انسان‌ها می‌پرداخته است؛ اما مطالعات تاریخی نشان می‌دهند که در دوره‌ی پیشامدرن، بیمارستان محلی برای درمان بیماران نبوده؛ بلکه کارکردی همچون نوانخانه برای فقرا و بیماران داشته است. در این مقاله می‌کوشیم تا دلایل این موضوع را از دو وجه بررسی کنیم؛ ابتدا، به بررسی وضعیت اجتماعی و اقتصادی می‌پردازیم که سبب چنین کارکردی برای بیمارستان در قرون وسطای میانه شد؛ سپس نشان می‌دهیم که از وجه پزشکی نیز، شیوه‌ی درمان بیماران در آن زمان، مبتنی بر پزشکی‌ اخلاطی و رده‌بندی بود که نه‌تنها بیمارستان را محلی برای درمان نمی‌دانست، بلکه حتی آن را مانع درمان بیماری تلقی می‌کرد؛ ازاین‌رو، بیمارستان، به‌عنوان نوانخانه‌ای برای سالمندان، ازکارافتادگان و معلولان جنگی بود.

The Function of the Hospital as an Hospice in the Pre-modern Era

It is a widely held belief that health care is an old concept. As one of the most important institutions dealing with this issue, the hospital has been treating human beings throughout human civilization. But historical studies show that, in the premodern era, the hospital was not for the treatment of patients. Its function was as a nursing home for the poor and patients. In this article, we attempt to examine the reasons for this in two ways. We first examine the socioeconomic conditions that led to this function for hospitals in the middle ages. We then show that the treatment of patients at that time was based on humorism and classification medicine, which was not only considered the hospital as a place of treatment but also considered it as a barrier to treatment. Therefore, the hospital served as a hospice for the elderly and disabled, and veterans.