فضیلتِ نبودن؛ بررسی و نقد رهیافت بناتار درباره‌ی ترجیح اخلاقی وجودنیافتن

دیوید بناتار، به تاثیر از نیچه و شوپنهاور، زندگی این دنیا را پر از رنج و زحمت دانسته و معتقد است وجودنیافتن، بر وجودیافتن در این دنیا، ارجحیت دارد. هدف از نگارش این مقاله، به چالش کشیدن رهیافت بناتار، با روشی تحلیلی و استنادی است. بناتار دو استدلال برای ادعای خود بیان می کند؛ یکی استدلال نبود تقارن و دیگری، استدلال کیفیت زندگی است. در این مقاله، هر دو استدلال وی، تبیین، تحلیل و نقد شده است. در استدلال اول، بناتار شواهد کافی برای اثبات ادعای خود ارائه نداده است؛ ادعایی مبنی بر اینکه درد و رنجی را که نوع انسان در این دنیا تجربه می کند، موجب ترجیحِ نبودن است. در استدلال دوم نیز، او عنصر رضایت فردی و استقلال شخصیت انسان ها را نادیده گرفته و قضاوت آن ها در رابطه با زندگی شان را ناشی از خوش خیالی دانسته است. بناتار معتقد است ازآنجاکه انسان ها از توانایی عادت دادنِ خود با شرایط برخوردارند، بر این باورند که بودن آن ها بر نبودن ترجیح دارد. او با این بیان، به جای حل مساله ی رنج، اصل صورت مساله را پاک کرده و نبودن را بر بودن ترجیح داده است. اخلاقی بودن سقط جنین، غیراخلاقی بودن ازدواج و تولید مثل و روادانستنِ اتانازی غیرداوطلبانه و انقراض نسل بشر، ازجمله پیامدهای رهیافت بناتار است که هیچ یک دفاع کردنی نیست.