وضعیت فرایند اخذ رضایت آگاهانه در بخش‌های کودکان در بیمارستانی آموزشی

درگیرکردن کودکان در تصمیم گیری های درمانی مربوط به آن ها، توانایی هایشان را ارتقا می بخشد. عواملی مانند توانایی استدلال، تجربه های قبلی کودکان در ارتباط با موضوع و همچنین، اطلاعات، شناخت و درک کلی آن ها از موضوع، بر توانایی هایشان در تصمیم گیری اثر می گذارند. قوانین کنونی رضایت آگاهانه در کودکان، به تصمیم گیرندگان جایگزین اجازه می دهد تا به جای آنان تصمیم بگیرند. هدف ما از این مطالعه، بررسی وضعیت کنونی اخذ رضایت آگاهانه از کودکان، به منظور ارائه ی رهنمودهایی مناسب در این زمینه بود. در این مطالعه ی کیفی، شرکت کنندگان به صورت نمونه گیری هدفمند، انتخاب شدند. داده ها با مصاحبه ی نیمه ساختاریافته با سوالات باز، جمع آوری شد و کدگذاری و طبقه بندی بر اساس تکنیک تحلیل مقایسه ای مداوم صورت گرفت. شرکت کنندگان، شامل شش کودک بستری، پانزده نفر از والدین کودکان و چهار پزشک کودکان بودند. سه مقوله ی کلی، شامل «فرهنگ رضایت»، «وضعیت محیط درمانی» و «جهان کودک» از داده ها استخراج شد. والدین و کودکان درباره ی هدف از اخذ رضایت و مفهوم آن درکی روشن ندارند. جنسیت کودکان در فرایند اخذ رضایت رسمی در محیط های درمانی، چندان اثرگذار نیست. وضعیت موجود، باعث ایجاد تعادل معیوب در انتظارات والدین به اعمالِ نظر در تصمیمات درمانی، بسنده کردن پزشکان به دادن اطلاعات حیاتی و رفتار با کودک، بی توجه به میزان قدرت تشخیص او، شده است. این تعادل معیوب می تواند در عین حفظ ثبات ظاهری، موجب ناپایداری و آسیب به ﺷﺄن اﻧﺴﺎﻧﻲ و استقلال والدین و کودک، هدررفتن منابع، کم اعتمادشدن جامعه به پزشکان و رشدنیافتن قدرت تصمیم گیری در کودکان شود.