بررسی دلالت‌های دو فلسفه‌ی «زیست‌پزشکی» و «انسان‌گرایانه» بر آموزش پزشکی

فلسفه ی پزشکی، یکی از حوزه های زیربنایی در اخلاق و تاریخ پزشکی به شمار می رود. این فلسفه، به لحاظ قدمت، سابقه ای طولانی دارد و وضع فعلی آن حاصل تحولاتی است که در طول تاریخ، بر اثر رویدادهای تاریخی، فلسفی، اجتماعی و فرهنگی، در آن ایجاد شده است. یکی از مهم ترین بازتاب های این تحول، در تعیین اهداف و ماموریت های آموزش پزشکی در دوره های مختلف بوده است. در پژوهش حاضر، دو نگرش از مهم ترین نگرش های فلسفی به پزشکی، با هدف بررسی امکان ها و حدود هریک در آموزش عمومی، آموزش تخصصی و درمان، با روش توصیفی تحلیلی مقایسه می شود. این دو رویکرد عبارت اند از: فلسفه ی »زیست پزشکی « و فلسفه ی »انسان گرایانه « که یکی صرفاً، مبتنی بر سازوکارهای زیست شناختی انسان است و دیگری، رویکردی مبتنی بر تمامیت اوست. نتایج پژوهش نشان می دهد آموزش پزشکی، در نتیجه ی رویکرد زیست پزشکی، بر آموزش تخصصی متمرکز است و طبابت در آن، به صورت رابطه ای پدرسالارانه انجام می شود؛ درصورتی که در رویکرد انسان گرایانه، آموزش عمومی، در کنار آموزش تخصصی، قرار می گیرد و بر تمامیت انسان تاکید می شود که در نتیجه ی آن، طبابت، به صورت رابطه ای مشارکتی بین پزشک و بیمار محقق می گردد.