میزان حساسیت اخلاقی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بوشهر در سال 1395

داشتن عملکرد حرفه ای در پرستاری، نیازمند آشنایی با مسائل اخلاقی حرفه ی پرستاری و حساسیت به آن ها در ارتباط با بیماران است. این حساسیت، به عنوان زیربنای اخلاق پرستاری، باید از ابتدای آموزش پرستاری مدِنظر قرار گیرد. هدف مطالعه ی حاضر، بررسی میزان حساسیت اخلاقی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بوشهر بود. این مطالعه ی توصیفی مقطعی، با استفاده از پرسش نامه ی استاندارد حساسیت اخلاقی پرستاران در تصمیم گیری، به بررسی حساسیت اخلاقی 73 دانشجوی پرستاری پرداخت. روایی و پایایی پرسش نامه در مطالعات پیشین تایید شده بود (0.8= α). ابعاد پرسش نامه عبارت بود از: «میزان احترام به استقلال مددجو»، «میزان آگاهی از نحوه ی ارتباط با بیمار»، «میزان دانش حرفه ای»، «تجربه ی مشکلات و کشمکش های اخلاقی»، «به کارگیری مفاهیم اخلاقی در تصمیم گیری های اخلاقی» و «صداقت و خیرخواهی». امتیاز 0تا50، به عنوان حساسیت اخلاقی کم، 50تا75، متوسط و 75تا100، زیاد در نظر گرفته شد. همه ی دانشجویان پرستاری ترم سوم و هشتم دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، در سال 1395، به صورت سرشماری، وارد مطالعه شدند. میانگین حساسیت اخلاقی دانشجویان، در سطح متوسط بود (13.90 ±68.15). بیشترین میانگین، مربوط به «صداقت و خیرخواهی» و کمترین، مربوط به «میزان دانش حرفه ای» و «به کارگیری مفاهیم اخلاقی در تصمیم گیری های اخلاقی» بود. میانگین حساسیت اخلاقی دانشجویان ترم هشتم، بیشتر از ترم سوم بود. حساسیت اخلاقی دانشجویان با ترم تحصیلی آن ها ارتباطی معنی دار داشت (0.000=p). پایین بودن حساسیت اخلاقی در پرستاران، منجر به تصمیم گیری نامناسب در آن ها می شود؛ بنابراین، لازم است برنامه های آموزشی مناسبی برای افزایش حساسیت اخلاقی پرستاران و دانشجویان پرستاری از ابتدای تحصیل در نظر گرفته شود.