رابطه‌ی اخلاق شغلی و بهره‌وری کارکنان در دانشگاه علوم پزشکی تهران

مهم ترین چالش سازمان ها در قرن بیست ویکم، تقویت بهره وری نیروی انسانی ازطریق بهبود اخلاق کاری است؛ لذا هدف از این پژوهش، تعیین رابطه ی بین اخلاق کاری و بهره وری فردی کارکنان در دانشگاه علوم پزشکی تهران است. این مطالعه، پژوهشی توصیفی تحلیلی بود که به صورت مقطعی، در گستره ی سال های 1394 تا 1395 انجام شد. جامعه ی پژوهش را همه ی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی تهران (15290 نفر) تشکیل می داد. ازطریق «فرمول کوکران» حجم نمونه ی پژوهش برابر 375 نفر تعیین شد که متناسب با تعداد کارکنان در بیمارستان ها و دانشکده های دانشگاه انتخاب شدند. از پرسش نامه ی استاندارد اخلاق شغلی ویکتور و کالن و پرسش نامه ی مدل بهره وری کارکنان هریس و گلداسمیت، به عنوان ابزار پژوهش، استفاده شد. داده های جمع آوری شده ازطریق نرم افزار spss ویرایش 22، تحلیل و برای دستیابی به نتایج توصیفی، از میانگین و انحراف معیار و برای ارائه ی نتایج تحلیلی، از آزمون های «پارامتریک همبستگی» پیرسون و «رگرسیون خطی چندمتغیره» استفاده شد. نتایج بررسی نشان داد که بین بهره وری فردی کارکنان با اخلاق کاری و ابعاد آن ارتباطی معنی دار وجود دارد؛ همچنین، مولفه های عدالت سازمانی، بیشترین و خیراندیشی مدیران کمترین ارتباط را با بهره وری کارکنان نشان داد. علاوه بر این، بین جنسیت با اخلاق کاری ارتباط معنی دار و مستقیم و بین سن و میزان تحصیلات با اخلاق کاری ارتباط معنی دار و معکوس به دست آمد. 86 درصد از تغییرات بهره وری کارکنان نیز تحت تاثیر اخلاق کاری و ابعاد آن نشان داده شد. به منظور افزایش بهره وری کارکنان، تقویت مبانی اخلاق فردی، ایجاد جو سازمانی سالم و ایمن و رعایت ملاحظات اخلاقی توسط مدیران و سرپرستان، پیشنهاد می شود.