اثر تمرین منظم شنا و عصاره سیر بر مرگ برنامه ریزی شده سلول های کبدی در موش‌های پیر تحت القا دوکسوروبیسین

مقدمه و هدف: عامل اصلی بیماری های وابسته به سن را می توان افزایش آسیب اکسایشی dna ذکر کرد. این آسیب می تواند منجر به ترجمان ژن های خاصی شود که تکثیر و مرگ سلولی را تنظیم می کنند. هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین منظم شنا به همراه مصرف عصارۀ سیر بر میزان bax و bcl2 بافت کبد موش های پیر تحت القای دوکسوروبیسین می باشد. مواد و روش ها: چهل ودو سر موش صحرایی نر مسن 40 تا 50 هفته ای با میانگین وزن اولیۀ 250 تا 300 به روش تصادفی به شش گروه تقسیم شدند: 1. کنترل؛ 2. سالین؛ 3. دوکسوروبیسین؛ 4. دوکسوروبیسین و تمرین؛ 5. دوکسوروبیسین و سیر؛ 6. دوکسوروبیسین و سیر و تمرین. برای القای بیماری مزمن کلیوی از داروی دوکسوروبیسین، به میزان 5/8 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن استفاده شد. برنامۀ تمرینی اصلی به صورت تمرین شنا به مدت هشت هفته و هر هفته سه روز و هر روز سی دقیقه بود. گروه های دریافت کنندۀ مکمل و تمرین و مکمل، روزانه یک میلی لیتر عصارۀ سیر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به مدت هشت هفته به صورت خوراکی (گاواژ) دریافت کردند. چهل وهشت ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی و پس از 10 تا 12 ساعت ناشتایی، موش ها بی هوش شده و بافت کبد بلافاصله جدا و در فریزر با دمای منفی هفتاد درجۀ سانتی گراد برای اندازه گیری سطوح bax و bcl2 استفاده گردید. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی جهت تعیین محل اختلاف بین گروه ها استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین شنا و مصرف عصارۀ سیر و ترکیب تمرین و سیر سبب افزایش معنی داری در سطوح bcl2 و همچنین کاهش معنی داری در سطوح bax و نسبت bcl2/bax بافت کبد موش های مسن تحت القای دوکسوروبیسین شد (05/0>p). نتیجه گیری: فعالیت ورزشی، استفاده از مکمل عصارۀ سیر و ترکیبی از این دو شیوه می توانند، به عنوان روش های درمانی غیردارویی موثر، جهت کاهش آسیب کبدی و حمایت بافت کبد در مقابل آسیب های ناشی از استرس اکسایشی و التهابی افزایش سن محسوب شوند