بررسی اثر شش هفته لیگاتوربندی عصب سیاتیک بر رفتار درد و بیان ژن داینیین در موش‌های صحرایی

مقدمه و هدف: انتقال آکسونی فرایندی حیاتی در سیستم عصبی است و اختلال در پروتیین‌های حرکتی درگیر در انتقال آکسونی، مانند داینیین، عامل رایجی در بسیاری از بیماری‌های تخریب عصبی نظیر اسکلروزیس جانبی آمیوتروفیک (als) می‌باشد. بااین‌حال، مطالعه‌ای که اختلالات انتقال آکسونی در اثر فعالیت کاهش‌یافته و درد نوروپاتیک را بررسی کرده باشد، یافت نشد. مواد و روش‌ها: ده سرموش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن??±??? گرم به دو گروه کنترل سالم (?n=) و گروه فعالیت کاهش‌یافته (snl) (?n=) تقسیم شدند. طی شش هفته پس از آن، آزمون‌های رفتاری درد نوروپاتیک در گروه‌های پژوهشی به‌طور مستمر انجام شد. در پایان هفته ششم تغییرات بیان ژن داینیین در عصب سیاتیک با تکنیک real time اندازه‌گیری و با روش-??ct ? محاسبه شد. نتایج: پس از شش هفته، آزمون‌های رفتاری درد نوروپاتیک آلودینیای مکانیکی و پردردی حرارتی نشان داد که در گروه snl آستانه درد نسبت ‌به گروه کنترل به‌طور معناداری کمتر بود (??/?? p)؛ همچنین میزان بیان ژن داینیین در عصب سیاتیک در گروه snlشده به‌طور معناداری نسبت‌ به گروه کنترل کاهش یافته بود (??/?? p). نتیجه گیری: به ‌نظر می‌رسد فعالیت بدنی کاهش‌یافته و درد نوروپاتیک با بیان ژن کاهش‌یافته داینیین در فیبر عصب سیاتیک مرتبط است. با توجه ‌به اعمال فیزیولوژیک داینیین در نورون احتمالاً این شرایط موجب اختلالات عملکردی سیستم عصبی و عضلانی می‌شود.