بررسی رابطه بین نوبت‌کاری و شاخص توده بدنی کارکنان پتروشیمی به کمک مدل منحنی رشد پنهان

مقدمه و هدف: امروزه چاقی به‌عنوان معضلی بهداشتی تلقی‌‌می‌شود که خطر ابتلا به برخی از بیماری‌ها را افزایش‌می‌دهد؛ ازاین‌رو، شناسایی عواملی که در بروز چاقی تاثیرگذارند، از اهمیت بالایی برخوردار است. برخی از محققان بر این عقیده‌اند که نوبت‌کاری به‌عنوان یک عامل خطر در افزایش وزن افراد جامعه نقش‌دارد. هدف از این مطالعه، بررسی رابطه نوبت‌کاری با شاخص توده بدنی در کارکنان پتروشیمی بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه، روی 3801 از کارکنان شاغل در صنعت پتروشیمی که در طول سال‌های 1386 تا 1389، دارای شیفت کاری ثابت بودند، انجام‌شد؛ این افراد، سالیانه طبق برنامه‌ریزی منظم به مرکز طب‌ کار مراجعه‌کرده‌اند و پرستاری آموزش‌دیده، قد و وزن آنها را به‌عنوان قسمتی از فرایند معاینات ادواری اندازه‌گیری‌کرده‌است؛ در این پژوهش از مدل منحنی رشد پنهان که یکی از روش‌های تحلیل داده‌های طولی است، برای بررسی رابطه نوبت‌‌کاری با شاخص توده بدنی استفاده‌شد. نتایج: یافته‌ها نشان‌دادند که شاخص توده بدنی تمامی کارکنان به‌طور معنی‌دار و با متوسط شیب 24/0 در هر سال افزایش‌داشته‌است (001/0p < )؛ همچنین، متوسط روند تغییرات bmi در هر سال در کارکنان نوبت‌‌کار، به‌طور متوسط 122/0، بیشتر از روزکارها بوده‌است (001/0p < ). نتیجه‌گیری: در این مطالعه، بین نوبت‌کاری و شاخص توده بدنی، رابطه‌ای معنی‌دار مشاهده‌شد؛ مطالعاتی بیشتر برای بررسی علل این ارتباط و ارایه راهکارهایی برای جلوگیری از افزایش bmi، ضروری‌اند.