اثر وابسته به دوز هسپرتین بر عدم تقارن حرکتی به‌دنبال تزریق داخل استریاتوم 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی

مقدمه و هدف: بیماری پارکینسون، یک بیماری حرکتی به‌نسبت شایع در افراد با سن بالاست که به علت تحلیل رفتن نورون‌های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه مغز ایجادمی‌شود. با توجه به خاصیت حفاظتی، آنتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی هسپرتین در گروه فلاوانون‌ها، هدف بررسی حاضر، تعیین اثر وابسته به دوز هسپرتین بر عدم تقارن حرکتی به‌دنبال تزریق داخل استریاتوم 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی به‌عنوان یک مدل تجربی بیماری پارکینسون بوده‌است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، موش‌های صحرایی نر (35 =n) به پنج گروه «شم و ضایعه‌دیده» و سه گروه «ضایعه‌دیده و تحت درمان» با سه دوز هسپرتین تقسیم‌شدند. مدل بیماری پارکینسون، با تزریق 5/12 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین حل‌شده در محلول سالین آسکوربات به داخل استریاتوم سمت چپ ایجادشد. گروه‌های ضایعه‌دیده و تحت درمان، هسپرتین را در دوزهای 5، 15و 50 میلی‌گرم‌برکیلوگرم از 1 ساعت پس از جراحی به‌طور روزانه و به‌مدت یک هفته دریافت‌کردند. در پایان هفته اول، رفتار چرخشی به سمت راست و چپ به‌دنبال تزریق آپومورفین، مورد بررسی کمی قرارگرفت.نتایج: در گروه ضایعه‌دیده، آپومورفین، موجب بروز رفتار چرخشی به سمت مقابل ناحیه آسیب‌دیده شد (001/0p < )؛ به‌علاوه، تجویز هسپرتین، فقط در دوز 50 میلی‌گرم‌برکیلوگرم توانست باعث کاهش معنی‌دار تعداد خالص چرخش‌های به سمت راست بشود (05/0 p < ) و هسپرتین در سایر دوز‌ها چنین تاثیری به‌جانگذاشت. نتیجه‌گیری: هسپرتین به شکل (فرم) خوراکی در دوز 50 میلی‌گرم‌برکیلوگرم، موجب کاهش عدم تقارن حرکتی (کاهش شدت رفتار چرخشی) در مدل تجربی بیماری پارکینسون می‌شود.