بررسی خارش اورمیک و عوامل مرتبط با آن در بیماران همودیالیزی

مقدمه و هدف: گرچه خارش اورمیک، یکی از ناتوان کننده‌ترین مشکلاتِ بیماران همودیالیزی است که عوامل مرتبط با آن، ناشناخته باقی مانده اند. هدف این مطالعه، ارزیابی شیوع و شدت خارش در گروهی از بیماران دیالیزی ایران و عوامل بالینی و آزمایشگاهی مرتبط با آنها بود.مواد و روش‌ها:‌ این مطالعه‌ مقطعی، روی 67 بیمار تحت همودیالیز در بخش دیالیز بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران انجام شد. بیماران به پرسش نامه خارش یوسیپویچ پاسخ دادند. شیوع و شدت خارش و ارتباط آنها با مولفه های بالینی و آزمایشگاهی(سن، ‌جنس،‌ بیماری کلیوی زمینه‌ای، مدت همودیالیز، جلسات همودیالیز، زمان هر جلسه،‌ خشکی پوست، ‌نوروپاتی، ‌کفایت دیالیز، سطح سرمی اوره،‌ کراتینین،‌ کلسیم،‌ فسفر،‌ آلبومین، آلکالن فسفاتاز،‌ فریتین، ‌هماتوکریت،‌ پروتیین واکنش‌دهنده c،‌ هورمون تیرویید، پاراتورمون و هموگلوبین a1c) بررسی شد.نتایج: 54 بیمار (6/80 درصد) خارش داشتند که در 4/31 درصد، خفیف؛ در 9/51 درصد، متوسط و در 7/16 درصد، شدید بود. شیوع خارش با خشکی پوست، مرتبط بود (025/0p=). شدت خارش به میزانی قابل‌توجه با سطح سرمی آلبومین (015/0p=،329/0- (c=، مرتبط بود. هیچ ارتباط معناداری میان شیوع و شدت خارش با سن، ‌جنس،‌ بیماری کلیوی زمینه‌ای، مدت همودیالیز، جلسات همودیالیز، زمان هر جلسه،‌ ‌نوروپاتی، ‌کفایت دیالیز، سطح سرمی اوره،‌ کراتینین،‌ کلسیم،‌ فسفر، آلکالن فسفاتاز،‌ فریتین، ‌هماتوکریت،‌‌ پروتیین واکنش‌دهنده c،‌ هورمون تیرویید، پاراتورمون و هموگلوبین ‌a1c دیده نشد.نتیجه‌گیری: خارش، هنوز مشکلی شایع در میان بیماران همودیالیزی است. بهبود خشکی پوست، ممکن است شیوع خارش اورمیک را کمترکرده، سطح سرمی بالاتر آلبومین می‌تواند شدت خارش اورمیک را در بیماران همودیالیزی کاهش دهد.